Ε.Κ.Κ.Ε.

Ο σ. Χρίστος γεννήθηκε στη Νέα Σμύρνη το 1939, λίγο πριν από την κατοχή και το λιμό. Γιος του βιοπαλαιστή Σπύρου και της δασκάλας Μαρίας, που γαλούχησαν τον ίδιο και τον αδερφό του Αντρέα με τις αρχές της κομμουνιστικής παράδοσης και της ρώσικης λογοτεχνίας. Ως έφηβος άλλαζε συνέχεια σχολεία λόγω συνεχών αποβολών, εξαιτίας των αθεϊστικών, «αιρετικών» απόψεών του. Αργότερα έγινε μαθητής του Κάρολου Κουν, από τη σχολή του οποίου αποφοίτησε με άριστα. Με προτροπή του ίδιου του Κουν μετανάστευσε 24 ετών στο Ανατολικό Βερολίνο, όπου δούλεψε με το ΒerlinerEnsemble και υπήρξε σκηνοθέτης και συνεργάτης της Ελένε Βάιγκελ την περίοδο 1963-68. Εκεί και στη συνέχεια στο Παρίσι έζησε την εποχή της επαναστατικής αναζήτησης και αμφισβήτησης, το Μάη του '68, όπου συνδέθηκε με αντιδικτατορικές οργανώσεις και αγωνιστές. Από εκεί θα επέστρεφε οπλισμένος με την μπρεχτική αντίληψη για το θέατρο και όχι μόνο.

 Εκείνη την περίοδο γεννήθηκε η πεποίθηση πως η χούντα στην Ελλάδα μπορεί και πρέπει να πέσει.

 Το 1970 εγκαταστάθηκε στο Δυτικό Βερολίνο, όπου συνεργάστηκε με την πρωτοπορία του γερμανικού φοιτητικού κινήματος και πήρε ενεργό μέρος σε δυναμικές αντιχουντικές ενέργειες, όπως η προσπάθεια πυρπόλησης του Ελληνικού Προξενείου. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κινήματος Ελλάδας (ΕΚΚΕ), στο ιδρυτικό συνέδριο του οποίου εκλέχτηκε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου και του τριμελούς Κεντρικού Οργάνου. Το ΕΚΚΕ δημιουργήθηκε σε αντιπαράθεση με τις ιδέες της ειρηνικής μετεξέλιξης και «τη γραμμή ουράς» απέναντι στα κόμματα της αστικής τάξης, που ακολουθούσαν τα δυο ρεφορμιστικά ΚΚΕ. Ο Χρίστος, μέσα από την πολιτική γραμμή του ΕΚΚΕ, διαχωρίστηκε από τον εκφυλισμό και την παλινόρθωση στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, από τις επεμβάσεις, τα πραξικοπήματα, τις μαζικές διαγραφές του πιο επαναστατικού δυναμικού, τη διάσπαση και την κρίση στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα. Τίμησε και πίστεψε βαθιά στις μεγάλες στιγμές του ΚΚΕ της αντίστασης, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ, του πρώτου και του δεύτερου αντάρτικου. Εμπνεύστηκε από το Μάη του ΄68, από τον Τσε και την Πολιτιστική Επανάσταση της Κίνας.

 Το 1973 ήρθε μαζί με άλλους συντρόφους παράνομα στην Ελλάδα για να συμμετάσχει στον αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του λαού μας. Τότε ιδρύθηκε στην Ελλάδα και το εξωτερικό η ΑΑΣΠΕ, η Αντιφασιστική Αντιϊμπεριαλιστική Φοιτητική Παράταξη που έπαιξε πρωτοπόρο ρόλο στην κατάληψη της Νομικής και του Πολυτεχνείου. Η γραμμή της ΑΑΣΠΕ για μαζική και ενεργητική αποχή από τις χουντοεκλογές στα πανεπιστήμια και η εναντίωση στην προσπάθεια «ομαλοποίησης» του χουντικού καθεστώτος όξυναν την κατάσταση και οδήγησαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Γι’ αυτή του τη δράση ο Χρίστος, μαζί με άλλους συντρόφους του από το ΕΚΚΕ και την ΑΑΣΠΕ, συλλαμβάνεται, φυλακίζεται και βασανίζεται απάνθρωπα από τη χούντα μετά το μεγάλο χτύπημα της οργάνωσης από την Ασφάλεια το Μάρτη του 1974 στον Περισσό.

 Στη μεταπολίτευση συνέχισε να δουλεύει ως υπεύθυνος για την επεξεργασία της πολιτικής γραμμής στις νέες συνθήκες. Αυτή την περίοδο παίζει ουσιαστικό ρόλο στους αγώνες για εκδημοκρατισμό στα πανεπιστήμια και στους χώρους δουλειάς. Με τη γραμμή «κάθε εργοστάσιο και σωματείο, κάθε κλάδος κι ένωση» βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα μαζί με τους συντρόφους του έξω από τα εργοστάσια, με απεργιακές επιτροπές ενάντια στον ν. 330 του Λάσκαρη και με απεργίες πείνας που έφτασαν και τον ένα μήνα. Έγινε σύμβολο για τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες μέσα από τις γνωστές «δίκες του ΕΚΚΕ».

 Στα πανεπιστήμια με την ΑΑΣΠΕ, ενάντια στον 815 και την εντατικοποίηση των σπουδών, με την ΑΑΜΠΕ, φυτώριο μιας ανυπόταχτης μαθητιώσας νεολαίας, στους δρόμους, σπάζοντας τις απαγορεύσεις του «εθνάρχη» Καραμανλή τις Πρωτομαγιές, στις αφισοκολλήσεις, στις απεργίες, στις απεργίες, στους αγώνες για το βάθεμα της δημοκρατίας.

 Με την ιστορική εισβολή στην Αμερικάνικη Πρεσβεία την πρώτη επέτειο της λαϊκής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, στις 21 Απρίλη του 1975. Με συλλήψεις στους αγώνες συμπαράστασης ενάντια στο φασισμό του Φράνκο, στο πλευρό των Τούρκων, των Κούρδων και του κυπριακού λαού. Με τη δυναμική σύγκρουση με τις «σάρισες» ενάντια στις δυνάμεις καταστολής την Πρωτομαγιά το 1977, που ακολούθησε πογκρόμ βίας και συλλήψεων μελών του ΕΚΚΕ.

 Στο πλευρό των φτωχών, η γραμμή του ΕΚΚΕ μέσω της ΑΑΣΠΕΤ, οργάνωσης των τεχνικών, που συνέβαλε στην υπεράσπιση των αυθαίρετων σπιτιών στο Πέραμα και με την Λαϊκή Αλληλεγγύη, ενέπνευσε καλλιτέχνες όπως η Μαρία Δημητριάδη και η Αφροδίτη Μάνου να τραγουδήσουν αυτά που έμειναν λιγότερο ή περισσότερο γνωστά σαν «τα τραγούδια του ΕΚΚΕ». 

 Ήδη από τις πρώτες νόμιμες εκλογές του 1974 κατέβηκε υποψήφιος της οργάνωσης στη Β΄ Αθήνας και συνέχισε να κατεβαίνει ως κομματικός υποψήφιος και στις μετέπειτα εκλογικές αναμετρήσεις. Μετά το 1977 επισκέφθηκε δύο φορές την Κίνα με κομματική αντιπροσωπεία που είχε πολιτική συνάντηση και συζητήσεις με το ΚΚΚίνας. Επίσης ταξίδεψε στο Νεπάλ μετά την ανατροπή, το 2006, του μοναρχοφασιστικού καθεστώτος από το ΚΚ Νεπάλ-Μαοϊκό. Συμμετείχε τακτικά σε διεθνιστικές συναντήσεις μ-λ οργανώσεων, καθώς και στις διεθνείς αντικαπιταλιστικές διαδηλώσεις από τη Γένοβα και μετά.

 Ο Χρίστος και ο αδελφός του Αντρέας ήταν οι πρώτοι που γεύτηκαν την εφαρμογή του τρομονόμου νυχτιάτικα στο σπίτι τους, με ένοπλη εισβολή της αστυνομίας, με κατηγορίες για ηθική αυτουργία και δίκες που έπεφταν στο κενό εξαιτίας όχι μόνο του δίκαιου των αγώνων τους, αλλά και της πλατιάς λαϊκής συμπαράστασης που γέμιζε Σπόρτινγκ και γήπεδα.

 Δεν υπέκυψε στις πιέσεις και στους εκβιασμούς, ούτε στα ζαχαρωμένα λόγια του ΠΑΣΟΚ, που εξαγόραζε κατά συρροή συνειδήσεις κλέβοντας αγωνιστικά παρελθόντα. Αντίθετα, συμμετέχοντας μέσα κι έξω από τους θεσμούς, αλλά κυρίως έξω από αυτούς, πάλεψε για την κοινωνική χειραφέτηση.

 Συνεπής στις πολιτικές επιλογές των μετώπων και του επαναστατικού πόλου της Αριστεράς, ενάντια στο σεχταρισμό, την πολυδιάσπαση και την πολιτική ουράς του ρεφορμισμού, ιεραρχώντας την ενότητα των κομμουνιστών για την ανασυγκρότηση του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, υπήρξε βασικός πυλώνας του πόλου-μετώπου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Ο μετωπικός του λόγος συνοδευόταν από επιμονή στην πράξη ήδη από τότε που το ρεύμα του ΕΚΚΕ ήταν ισχυρό, αλλά και αργότερα, στα δύσκολα για την Αριστερά χρόνια της παλινόρθωσης και του «τέλους της ιστορίας», με τις πολυδιασπάσεις, την απογοήτευση και τον διαλυτισμό που επικρατούσε. Μέσα από τα εγχειρήματα της Μαχόμενης Αριστεράς, του ΜΕΡΑ και μέχρι το τέλος της ζωής του ενεργός στην ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κρατούσε ψηλά τις σημαίες του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

 Μέχρι την τελευταία στιγμή όχι μόνο πάλευε με σθένος ενάντια στη μακροχρόνια ασθένειά του, αλλά και συνέβαλλε ως ιστορικό στέλεχος του κομμουνιστικού κινήματος στην ενότητα της επαναστατικής αριστεράς.

 Όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στην ιδιωτική του ζωή ήταν σπουδαίος σύντροφος, με σπάνιο ήθος, πολύπλευρη παιδεία και πολιτισμό,μαζί με βαθιά γνώση της ιστορίας του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Ήταν ένα σπάνιο κράμα μαχητικότητας και ευγένειας που, παρ’ όλες τις γνώσεις του, δεν έχανε τα χαρακτηριστικά του αγνού λαϊκού αγωνιστή.

 Μένει βαριά η παρακαταθήκη που μας αφήνει πίσω του. Με βουρκωμένα τα μάτια και με σφιχτή τη γροθιά θα συνεχίσουμε στα βήματα που χάραξε με τη στάση ζωής του, που ήταν το μεγαλείο, η αξιοπρέπεια και η πίστη στο δίκιο του αγώνα.

 Χρίστο, θα είσαι μαζί μας στους αγώνες που έρχονται. Θα σ’ έχουμε για πάντα στην καρδιά μας και θα μας εμπνέεις, γιατί με τη στάση σου μας έκανες να φανταστούμε τον άνθρωπο της άλλης κοινωνίας, σύντροφε…

Οι σύντροφοί σου του ΕΚΚΕ

ΑΝ ΜΕΙΝΟΥΝΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ

 (Wenn das bleibt, was ist)

Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι

είσαστε χαμένοι.

Φίλος σας είναι η αλλαγή

η αντίφαση είναι σύμμαχός σας.

Από το Τίποτα

πρέπει κάτι να κάνετε, μα οι δυνατοί

πρέπει να γινούνε τίποτα.

Αυτό που έχετε, απαρνηθείτε το και πάρτε

αυτό που σας αρνιούνται.

Μπέρτολτ Μπρεχτ, 1936

(Στον σ. Χρίστο, που τόσο του άρεσε ο Μπρεχτ)

 ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΕΡΗΦΑΝΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ 2015 

ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ, ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗΣ ΛΑΙΛΑΠΑΣ ΕΥΡΩ-ΕΕ-ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ

Εργαζόμενοι, άνεργοι, φτωχομεσαίοι αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, νέοι και νέες,                                    

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Αποτελεί, πιστεύουμε, κοινή συνείδηση όλων μας, ένα χρόνο μετά τη μετατροπή του περήφανου ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5ης του Ιούλη 2015 σε ένα προδοτικό ΝΑΙ απ’ τη μεριά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ και με τη συναίνεση όλου του εκφυλισμένου πολιτικού συστήματος, ότι περνάμε μια απ’ τις πιο κρίσιμες περιόδους στην ιστορία της εργατικής τάξης και του λαού μας. Μια περίοδο όπου κάθε επικράτηση απογοήτευσης και απελπισίας δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στη συνέχιση της καταστροφής και στην πλήρη υποδούλωση. Όπου, αντίθετα, με τη συνέχιση και κλιμάκωση των αγωνιστικών-απεργιακών εκδηλώσεων όλων αυτών των τελευταίων χρόνων, μέσα απ’ το ξαναζωντάνεμα των μεγάλων αγωνιστικών παραδόσεων του λαού μας, μπορούμε και πρέπει να οδηγηθούμε στο μεγάλο εκείνο πανεργατικό-παλλαϊκό ξεσηκωμό, το μόνο που μπορεί να ανατρέψει το ολοκληρωτικό ξεπούλημα λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, να ξαναδώσει αυτοπεποίθηση και περηφάνια στους εργαζόμενους για να πάρουν αυτοί στα χέρια τους τον κόσμο που τους ανήκει.

50 χρόνια μετά
Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΠΗΓΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΦΕΤΗΡΙΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
ΣΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

Του Χρίστου Μπίστη*

Η απόδοση τιμής στη Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα και η μελέτη των συμπερασμάτων της με αφορμή τα 50 χρόνια απ’ το ξέσπασμά της δεν αποτελεί παρελθοντολογία, ούτε αφορά μόνο την κινέζικη επανάσταση, αλλά τη μελέτη και την αναζήτηση συμπερασμάτων για τις κατακτήσεις και τις ανατροπές των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του 20^ούαιώνα συνολικά, για την αναζήτηση απαντήσεων σε βασικά θεωρητικά και ιδεολογικά ερωτήματα και την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και για την αποκατάσταση της αυτοπεποίθησης και της επαναστατικής ενότητας, όχι μόνο των κομμουνιστών αλλά και της παγκόσμιας εργατικής τάξης και των λαών στην κρίσιμη περίοδο που περνάμε σήμερα.

• Όπως η Παρισινή Κομμούνα που αποτέλεσε, παρά την ήττα της, αφετηρία και έμπνευση για την ανάπτυξη ενός παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.

• Όπως η μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση που αποτέλεσε εναρκτήριο σάλπισμα για κοσμοϊστορικές κατακτήσεις των λαών της ΕΣΣΔ, αλλά και για σειρά επαναστατικών κινημάτων της εργατικής τάξης και των λαών του πλανήτη, που οδήγησαν στη συντριβή του φασιστικού άξονα στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και στο άνοιγμα του δρόμου για την ανατροπή του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού από το 1/3 των λαών της γης, στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

• Έτσι και η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση της Κίνας κάτω απ’ την καθοδήγηση του συντρόφου Μάο Τσε Τουνγκ δεν ήταν μια αποκλειστικά κινέζικη υπόθεση αλλά ο επαναστατικός ξεσηκωμός του ¼ του πληθυσμού της γης, για την αντιμετώπιση αντιδραστικών ρευμάτων και ανεπαρκειών που είχαν εμφανιστεί, με αφετηρία την ΕΣΣΔ, στο εσωτερικό σοσιαλιστικών χωρών και κομμουνιστικών κομμάτων και στην ίδια την Κίνα και οδηγούσαν στον εκφυλισμό, την υπονόμευση και την ανατροπή σοσιαλιστικών κατακτήσεων και στην παλινόρθωση του καπιταλισμού.

Παρά τις ήττες και τα πισωγυρίσματα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, μέσα από μια συνολική αποτίμηση, τις τεράστιες κοσμοϊστορικές κατακτήσεις των πρώτων αυτών σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Όχι μόνο στο εσωτερικό των χωρών όπου επικράτησαν, με πρωτοφανέρωτα άλματα πολιτικής και οικονομικής απελευθέρωσης των λαών, αλλά και με την άσκηση μιας καταλυτικής επιρροής, μαζί με τους ταξικούς αγώνες και των υπόλοιπων λαών της γης, που ανάγκαζαν το παγκόσμιο καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα τρομοκρατημένο από τις προλεταριακές επαναστάσεις σε παραχωρήσεις, κατακτήσεις και δικαιώματα για την εργατική τάξη και τους λαούς, όπως: το 8ωρο, πιο ανθρώπινες εργασιακές σχέσεις και συνδικαλιστικά δικαιώματα, κοινωνικές παροχές στην Υγεία και την Παιδεία, Δημοκρατικές Ελευθερίες, Αυτοδιάθεση των λαών. Όλα αυτά που στις σημερινές συνθήκες μετά τις καταρρεύσεις των σοσιαλιστικών καθεστώτων αλλά και σε συνθήκες ολοκληρωτικής σήψης και αδιεξόδου του ιμπεριαλιστικού – καπιταλιστικού συστήματος αφαιρούνται και κατεδαφίζονται με πρωτοφανή βαρβαρότητα στην κατεύθυνση ενός παγκόσμιου κοινωνικού μεσαίωνα.

Γι’ αυτό και σήμερα στην αναζήτηση απάντησης και δρόμων διεξόδου από την κρίση, δεν υπάρχει άλλη επιλογή απ’ το ξαναζωντάνεμα των εμπειριών και των κατακτήσεων, αλλά και τον εντοπισμό των ανεπαρκειών αυτών των επαναστάσεων, στην αναζήτηση των νέων δικών τους απαντήσεων για την εργατική τάξη και τους λαούς σύμφωνα με τις νέες συνθήκες για την κοινωνική και πολιτική τους απελευθέρωση.

Η 3^η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πραγματοποιείται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο όπου η κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού συνεχίζεται και βαθαίνει, αλλά και κλιμακώνεται η επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και τους λαούς. Η κατάσταση αυτή προκαλεί την κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και τις πραξικοπηματικές επεμβάσεις και στρατιωτικές αναμετρήσεις από την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή και τη Συρία, την ανεξέλεγκτη προσφυγική τραγωδία, την όλο και πιο βαθιά απονομιμοποίηση των ιμπεριαλιστικών συνασπισμών και ολοκληρώσεων όπως είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, αλλά και των πολιτικών συστημάτων που στηρίζονται σ’ αυτούς και τους υπηρετούν. Το σύστημα, σε σήψη και αδιέξοδο, αναβιώνει φασιστικές αναζητήσεις, αλλά και αγωνιστικά ξεσπάσματα, από τις πλατείες των «αγανακτισμένων» και το Occupy Wallstreet μέχρι τις «απελευθερωμένες περιοχές» της Ινδίας και των Φιλιππίνων.

Στην Ελλάδα, κάτω από αλλεπάλληλα κοινωνικά ξεσπάσματα των εργαζόμενων και λαϊκών μαζών, έχουμε την πλήρη κατάρρευση του παλιού αστικού δικομματισμού, αλλά και μια ψευδεπίγραφη εναλλακτική με την ολοκληρωτική υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στα κελεύσματα της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και της ντόπιας παρασιτικής ολιγαρχίας. Η αριστερή στα λόγια και δεξιά στην πράξη σεχταριστική πολιτική του λεγόμενου ΚΚΕ δεν αποτελεί διέξοδο, αλλά εμπόδιο για την ανάπτυξη και ανασυγκρότηση του κινήματος σε επαναστατική κατεύθυνση. Η εντεινόμενη αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος δημιουργεί και εδώ συνθήκες για ακροδεξιές αναδιπλώσεις, αλλά και ακόμα πιο έντονες αριστερές αναζητήσεις των μαζών.