Ε.Κ.Κ.Ε.

Το ΕΚΚΕ, 11 χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, καλεί στην αντιφασιστική συγκέντρωση-διαδήλωση στο Κερατσίνι την Τετάρτη 18 Σεπτέμβρη στις 5.30’, στην οδό Π. Φύσσα (πρώην Π. Τσαλδάρη).

Η επέτειος της δολοφονίας στη φτωχογειτονιά του Κερατσινίου είναι μέρα μνήμης και μάχης κατά του φασισμού και της κυβέρνησης της ΝΔ που τον συγκαλύπτει και τον εκτρέφει με το δηλητήριο του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της πείνας και της αντιμεταναστευτικής της πολιτικής. Τα εγκλήματα της Πύλου, των Τεμπών, του Ζακ, του Β. Μάγγου, του Κ. Μανιουδάκη και τόσα άλλα, δεν είναι τυχαία. Τα θύματά τους είναι θύματα της κρατικής και παρακρατικής βίας. Η σύγκρουση με τη φασιστική προπαγάνδα και η περιθωριοποίησή της σε κάθε χώρο δουλειάς, στις γειτονιές και στις σχολές είναι αναγκαία για να φράξουμε το δρόμο στο φασισμό. Είναι μια σύγκρουση αλληλένδετη με τον αγώνα ενάντια στην αντιδραστική πολιτική της κυβέρνησης της πείνας, της εκμετάλλευσης και του πολέμου.

Με μεγάλη θλίψη αποχαιρετήσαμε την Παρασκευή 11 Σεπτέμβρη τη συντρόφισσα Χρυσούλα Κουτέρη, έναν γλυκό, πράο και συνάμα μαχητικό και συνεπή άνθρωπο, που έδωσε το παρών σε όλες τις μικρές και τις μεγάλες ταξικές μάχες της εποχής της.

 Η συντρόφισσα υπήρξε μέλος του ΕΚΚΕ και ήδη από την εποχή της μεταπολίτευσης βρέθηκε να παλεύει πρωτοπόρα ενάντια σ’ αυτούς που φιλοδοξούσαν να καταργήσουν την πάλη των τάξεων. Ήταν παρούσα το 1976 στον αγώνα εναντίον του δυσώνυμου αντεργατικού Νόμου 330 του Κων. Λάσκαρη, ο οποίος ουσιαστικά καταργούσε το δικαίωμα στην απεργία, περιόριζε τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, ποινικοποιούσε τη συνδικαλιστική δράση, νομιμοποιούσε τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών και κατοχύρωνε το λοκ άουτ. Συμμετείχε στην απεργία πείνας 37 ημερών στα Προπύλαια και ήταν μέλος της Επιτροπής Αγώνα, έχοντας απολυθεί από το ξενοδοχείο Κάραβελ, όπου εργαζόταν ως βοηθός λινοθήκης, λόγω του αγώνα της εναντίον του νόμου. Η Χρυσούλα δεν έλειψε, όμως, ούτε από τους σύγχρονους αγώνες, στους οποίους συμμετείχε μαζί με τον Τάκη, τον ακούραστο σύντροφο της ζωής της.

Το ΕΚΚΕ εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στους οικείους της.

 Για τον αγώνα ενάντια στον Ν. 330, αλλά και για το κλίμα της εποχής της μεταπολίτευσης γενικότερα, είχε μιλήσει η συντρόφισσα Χρυσούλα στο παρακάτω βίντεο της Παντιέρας.

https://www.youtube.com/watch?v=QH1WcTWIon0

Ζούμε σε μια εποχή που σηματοδοτεί μια καμπή για τον κόσμο και τη χώρα μας. Οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου αναγκάζονται να ρίξουν τη μάσκα. Τα παραμύθια για την εποχή της «ευημερίας» και της «ειρήνης» που δήθεν θα ‘φερνε μαζί του ο θρίαμβος του καπιταλισμού αυτοδιαψεύδονται. Αναγκάζονται πλέον να αποκαλύψουν σε κοινή θέα, ακόμα και για όσους δεν ήθελαν να τη δουν, τη βάρβαρη αντιλαϊκή τους φύση. Αδυνατούν να ελέγξουν τη βαθιά διαρθρωτική κρίση του καπιταλισμού, να τιθασέψουν και να επιλύσουν τις αγιάτρευτες εσωτερικές αντιθέσεις που τον συνταράζουν. Ισοπεδώνουν έτσι το σύνολο των κοινωνικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, οδηγώντας τους εργαζόμενους σ’ έναν νέο μεσαίωνα, σε συνθήκες ολοκληρωτικής εξαθλίωσης και υποταγής στην αυθαιρεσία του κεφαλαίου, σε μια νέα εποχή αυταρχισμού.

Η κλιμάκωση των δύο κυριότερων πολέμων της εποχής μας, σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, η υποκίνηση επεμβάσεων, η υποδαύλιση του εθνικισμού, η διάλυση κρατών και η αιματηρή επαναχάραξη των συνόρων αυξάνουν τους κινδύνους γενίκευσης του πολέμου, ακόμα και την πιθανότητα μιας πυρηνικής σύγκρουσης.

Συνέπεια όλων αυτών είναι και η κρίση εμπιστοσύνης απέναντι στα κυρίαρχα αστικά πολιτικοϊδεολογικά ρεύματα που ακολουθούν πιστά τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές και ευρωατλαντικές εντολές, καθώς και οι αναταράξεις στους κόλπους τους (όπως αυτές που σημειώνονται σήμερα σε ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ). Μια κρίση εμπιστοσύνης που αποτυπώθηκε και στις τελευταίες ευρωεκλογές. Η δήθεν «κοινωνική ευαισθησία» της σοσιαλδημοκρατίας και τα τάχα «κεντροαριστερά» σενάρια καθησυχάζουν ολοένα και λιγότερο τις πλατιές λαϊκές μάζες, που βλέπουν το δικαίωμά τους στη ζωή να συρρικνώνεται δραματικά, με τη συμπίεση των εισοδημάτων τους, τη μαζική φτώχεια, την περιθωριοποίηση και την ανεργία.

Τα φαινόμενα της απογοήτευσης από την κυρίαρχη πολιτική, που οδηγούν καταρχήν στην αποστράτευση και στην πολιτική απάθεια, μπορεί να μην ενοχλούν προσωρινά ή και να βολεύουν τις κυρίαρχες τάξεις, εγκυμονούν ωστόσο ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Επειδή την ίδια ώρα που ξαναζωντανεύουν κάθε είδους φασιστικά και ρατσιστικά ρεύματα για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο μεγάλο κεφάλαιο (Μελόνι, Λεπέν, Ορμπάν), οι αλλεπάλληλες κοινωνικές εκρήξεις και οι μαχητικές διεκδικήσεις της εργατικής τάξης μέσα στις καπιταλιστικές χώρες, αλλά και οι ένοπλες εξεγέρσεις, μοιάζουν να προμηνύουν κιόλας τις μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές αναμετρήσεις που έρχονται.

Στη Συνδιάσκεψή σας θα ήταν θετικό, συνοψίζοντας την εμπειρία και τους αγώνες, χωρίς υποτίμηση των όποιων κατακτήσεων, να μην αποκρυφτούν και οι αδυναμίες, ούτε να παραβλεφθούν τα αναγκαία μέτρα για το ξεπέρασμά τους.

Γιατί σήμερα έχει γίνει πια ολοφάνερο: καμιά επιμέρους κινητοποίηση, καμιά διεκδίκηση δεν έχει προοπτική χωρίς πολιτικό σχέδιο και οργάνωση. Ακόμα και οι πιο αποφασιστικοί αμυντικοί αγώνες των εργαζομένων δεν μπορούν να βάλουν φρένο στην κατρακύλα  αν δεν εμπνέονται από τη σοσιαλιστική προοπτική και την επανάσταση, ακόμα λιγότερο αν δεν συσσωρεύουν και δεν ενισχύουν δυνάμεις και προϋποθέσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Αν δεν υπάρχει το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό-αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα πάλης για ψωμί, δουλειά, ειρήνη και αλληλεγγύη, για απόκρουση και αντίκρουση της αντεργατικής και φιλοπόλεμης πολιτικής του κεφαλαίου, για την ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ, για έξοδο από ΕΕ και ΝΑΤΟ, ενάντια στη συναίνεση των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ και τις ενδιάμεσες διαχειριστικές προτάσεις.

Χρειαζόμαστε μετωπική συσπείρωση των αντιιμπεριαλιστικών-αντικαπιταλιστικών δυνάμεων για ένα πολιτικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα. Χρειαζόμαστε ενότητα και συγκρότηση όχι μόνο στο δρόμο, αλλά σ’ έναν πόλο-μέτωπο . Η απλή «συντήρηση δυνάμεων» για την «επιβίωση» μιας επαναστατικής οργάνωσης σήμερα δεν αρκεί. Η ίδια η κοινωνική πραγματικότητα οξύνει όλες τις αντιθέσεις και σπρώχνει προς αναμετρήσεις σε νέα, μεγαλύτερη κλίμακα.

Εμπρός, λοιπόν, σύντροφοι, για την αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος και την ανασυγκρότηση του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης στις νέες συνθήκες.

Ευχόμαστε κάθε επιτυχία στις εργασίες της 10^ης Συνδιάσκεψής σας και σας δίνουμε ραντεβού στους δρόμους του αγώνα!

 Η ευρωπαϊκή αγάπη προς την ακροδεξιά καλά κρατεί ως φυσική συνέχεια των ευρωπαϊκών πολιτικών της λιτότητας και των αδιεξόδων. Σε μια εποχή όπου η παραγωγικότητα είναι μεγαλύτερη από ποτέ η απάντηση της ΕΕ είναι λιτότητα, ρατσισμός και ένταση της εκμετάλλευσης της ατζέντας της κλιματικής κρίσης, προκειμένου να εφαρμόσει πολιτικές φιλικές προς το μεγάλο κεφάλαιο και επιβλαβείς για τους λαούς. Όσο για το θέμα των πολέμων (Παλαιστίνη, Ουκρανία, κ.α.) ακολουθεί πολιτική ουράς στις ΗΠΑ απέναντι στο αντίπαλο δέος Κίνας-Ρωσίας. Τα κόμματα εξουσίας του πάλαι ποτέ γαλλογερμανικού άξονα, που παρ’ όλη τη σημερινή φαγωμάρα τους για την ηγεμονία στην Ευρώπη ομονόησαν στη χάραξη και στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής, καταβαραθρώθηκαν. Μάλιστα σημείωσαν αυτά τα αρνητικά αποτελέσματα, ενώ υιοθετούσαν παράλληλα την ακροδεξιά ατζέντα: της εχθρότητας προς τους πρόσφυγες που συχνά είναι αποτέλεσμα των ίδιων των πολιτικών της ΕΕ ή χωρών της, του εθνικισμού ως προκάλυμμα για πολεμικές δαπάνες, της συστηματικής συρρίκνωσης των λεγόμενων «ευρωπαϊκών δημοκρατικών αξιών» με την ακραία καταστολή των απανταχού κινημάτων, αφού κούμπωνε μια χαρά στην επίσημη πολιτική γραμμή τους. Η ακροδεξιά βέβαια ούτε ενιαία είναι, ούτε σταθερή στις απόψεις της, με χαρακτηριστική την περίπτωση της Μελόνι, της οποίας ο δήθεν «αντισυστημικός» λόγος αντικαταστάθηκε εύκολα από την πλήρη ευθυγράμμιση με τα αφεντικά των Βρυξελλών. Έτσι, στους κόλπους του νέου ευρωπαϊκού κοινοβουλίου αναμένεται να εκπροσωπούνται πια δύο ομάδες ακροδεξιών σχηματισμών.

  Το κυβερνητικό αφήγημα πως η Ευρώπη γύρω μας βυθίζεται στην ακροδεξιά ενώ στην Ελλάδα υπάρχει σταθερότητα, είναι ψευδές. Η ΝΔ σταθερά υιοθετεί την ατζέντα της ακροδεξιάς, δολοφονώντας ανθρώπους στα σύνορά της, και απομονώνει τη χώρα κρατώντας τη «σταθερά κοντά στην Ευρώπη» - κι εκεί τελειώνει η σταθερότητά της. Η κατακρήμνιση του μόλις πριν από έναν χρόνο «κραταιού» 41% καμία σταθερότητα δεν δείχνει. Η δε ανικανότητα του δεύτερου πυλώνα του αστισμού/δικομματισμού να ορθοποδήσει επίσης αποτελεί αδυναμία του πολιτικού συστήματος συνολικά και απόδειξη για το πού οδηγεί η αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση των ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΕΑΡ. Η άνοδος των πάσης φύσεως ακροδεξιών σχηματισμών είναι ανησυχητική. Το ερώτημα τέθηκε π.χ. στη γαλλική αριστερά και κοινωνία: «Μακρόν ή Λεπέν» και όχι μόνο δεν σταμάτησε τη δεύτερη, αλλά την οδηγεί τάχιστα στα ανώτερα αξιώματα. Στη χώρα μας έχουμε την ιστορική εμπειρία του διλήμματος «Καραμανλής ή τανκς» και γνωρίζουμε πού οδήγησε την ταξική πάλη η απάντηση σε ένα τελικά ψευτοδίλημμα. Τμήμα της ελληνικής αριστεράς και της κοινωνίας πορεύεται με βάση τη λογική του μικρότερου κακού και θα συνεχίσει να το κάνει ιδιαίτερα όσο δεν εμφανίζεται μια αξιόπιστη και ισχυρή αντικαπιταλιστική, σοσιαλιστική απάντηση. Στο όνομα αυτού του αμυντικού ερωτήματος, αλλά και της ορατότητας και του «εφικτού» γίνονται σημαντικοί συμβιβασμοί που οδηγούν αριστερούς ψηφοφόρους στις μεγάλες δεξαμενές των ΚΚΕ και ΜΕΡΑ25 με τις ψήφους της «μισής καρδιάς». Μισές καρδιές λόγω των μισών δρόμων που ακολουθούνται τόσο από το ΚΚΕ, που ούτε για τα Τέμπη δεν μπόρεσε να αρθρώσει το αίτημα κρατικοποίησης του ΟΣΕ, όσο και από το ΜΕΡΑ25 του «η Ε.Ε του 2015 δεν είναι ίδια με αυτή του 2024», άρα δεν έχει νόημα η συζήτηση για τη ρήξη και αποδέσμευση από αυτήν, αλλά έχουν νόημα οι θεωρίες περί νεφοκεφαλαίου και τεχνοφεουδαρχίας.

  Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπολείπεται της ανάγκης που τη γέννησε και συνεχίζει να τη γεννάει κάθε μέρα, σε κάθε κοινωνικό χώρο. Η αδυναμία της αυτή είναι εμφανής στο εκλογικό της αποτέλεσμα, παρά τον μεγάλο αγώνα μελών της σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις. Ήταν μια δύσκολη μάχη διαρκείας, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς την κατάσταση των δικών μας μελών που δεν είναι επαγγελματικά στελέχη και η ενασχόληση με τα κοινά έγινε παρατεταμένα εις βάρος της επαγγελματικής, προσωπικής και οικογενειακής μας ζωής. Ακόμα περισσότερο, μαζί με άλλες δυνάμεις του χώρου μας βιώσαμε τις δυσβάσταχτες οικονομικές απαιτήσεις, την πολιτική φίμωση, την αντιδημοκρατία και την παραπληροφόρηση, με κάποιες λίγες μεταμεσονύκτιες εμφανίσεις στην τηλεόραση. Βάλαμε ωστόσο στην παρέμβασή μας τα καυτά ζητήματα της ακρίβειας, των ιδιωτικοποιήσεων, του πολέμου και δώσαμε τις δικές μας απαντήσεις για το ξεπέρασμά τους στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.

 Η εκλογική παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από την εμφάνισή της παρουσιάζει έντονη διακύμανση. Παρά τη σταθερότητα και τη συνεπή παρουσία της σε κοινωνικούς, εργατικούς και πολιτικούς αγώνες, με κορυφαία παραδείγματα τη δράση μας στο δημοψήφισμα του 2015 και στις απεργίες του 2011-2012, εκλογικά παρουσιάζουμε μεγάλη αστάθεια. Οι λόγοι είναι πολλοί -ενδογενείς και εξωγενείς- και θα επιχειρήσουμε να επισημάνουμε συνοπτικά κάποιους, προκειμένου ίσως να δρομολογηθεί η αντιμετώπισή τους.

  1. Κοινωνική διαστρωμάτωση με προνομιακό πεδίο παρέμβασης και προέλευσης πολιτικά ασταθή μικροαστικά στρώματα, που οδήγησε σε διασπάσεις ή /και σιωπηρές αποστρατεύσεις.

 2. Ανισομερής γεωγραφική κατανομή των δυνάμεών μας με αδύναμη πανελλαδική φυσική παρουσία.

 3. Επιμονή στην συγκρότηση μιας «πρωταρχικής συσσώρευσης» αγωνιστών και οργανώσεων εις βάρος της ίδιας της αυτοτελούς δουλειάς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε όλα τα επίπεδα.

 4. Μη δέσμευση σε συλλογικές αποφάσεις, πράγμα που ενέτεινε την κρίση αξιοπιστίας μας.

 Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν να ατονήσουν οι εσωτερικές διαδικασίες του εγχειρήματος και να οδηγηθούν σε αποστοίχιση ακόμα περισσότερα μέλη και φίλοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

  Πίσω από όλα αυτά υπάρχει ο μεγάλος και κύριος λόγος της πτωτικής πορείας της Αριστεράς παγκόσμια, χρόνια τώρα, που είναι η αδυναμία να ορθωθεί στρατηγικά ένα άλλο όραμα ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και στον καπιταλισμό. Στη χώρα μας ειδικά, η δεξιά αναζήτηση εξηγείται από τον πρόσφατο διασυρμό της έννοιας της αριστεράς εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ και από την ταύτισή του όχι με την ελπίδα ενός άλλου δρόμου και μιας φιλολαϊκής πολιτικής, αλλά με έναν ακόμα διαχειριστή. Ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε έτσι σαν ανάχωμα απέναντι στη ριζοσπαστικοποίηση και στις αναζητήσεις πλατιών μαζών προς τα αριστερά μετά τις πλατείες και το δημοψήφισμα του 2015 και συνεχίζει να το κάνει με τις διάφορες μεταΣΥΡΙΖΑ εκδοχές του.

  Σε 5 χρόνια πού φαντάζεστε τον εαυτό σας; Σε 10 χρόνια;

 Η 15ετής παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει σημαντικά θετικές παρακαταθήκες. Το εκλογικό της 0,51% δεν σημαίνει ότι πρέπει να αυτοδιαλυθεί, αλλά ούτε και να μας καθησυχάσει επειδή «κρατηθήκαμε». Έχει ενδιαφέρον ότι η ποσοστιαία πτώση και άλλων ψηφοδελτίων του χώρου (ΟΚΔΕ, Μ-Λ ΚΚΕ) είναι ανάλογη. Θα είναι χρήσιμο να αξιολογήσουμε τη δουλειά που γίνεται σε περιοχές όπου τα πήγαμε καλά εκλογικά. Το Περιστέρι είναι μια τέτοια περιοχή (1,40%), όπου παρότι όλοι οι παραπάνω παράγοντες ισχύουν στο ακέραιο, εξισορροπούνται από σταθερή και εξωστρεφή καθημερινή δουλειά που γίνεται. Δουλειά με φυσική επαφή, ειλικρινή ανοίγματα και σπάσιμο στεγανών πολιτικών χώρων ταυτόχρονα με την πολιτική ηγεμονία του χώρου μας. Στο ΕΚΚΕ έτσι φανταζόμαστε και τη στράτευσή μας σε 5 και σε 10 χρόνια. Πάνω στον επαναστατικό δρόμο με ένα μαζικό και πολύμορφο κοινωνικοπολιτικό κίνημα και την ηγεμονία της αντικαπιταλιστικής, αντιΕΕ και κομμουνιστικής αριστεράς της εποχής μας.

Πέρασαν 43 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και τώρα, λίγες μέρες πριν από τις ευρωεκλογές, είναι ώρα να αναλογιστούμε αν όσα μας έταζαν έχουν γίνει πραγματικότητα.

·         Μας έταζαν «ανάπτυξη» και είδαμε να καταστρέφονται βασικοί βιομηχανικοί κλάδοι όπως η χαλυβουργία, η κλωστοϋφαντουργία, η ζαχαροποιία. Ξεπουλήθηκαν ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, τα ναυπηγεία, τα τρένα, οι δρόμοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, όλος ο δημόσιος πλούτος για 99 χρόνια, προκειμένου να πληρωθούν οι τοκογλύφοι δανειστές για το ληστρικό δημόσιο χρέος, που όσο το πληρώνουμε τόσο μεγαλώνει, φτάνοντας τα 357 δις ευρώ το 2023.

·         Σε ό,τι αφορά την αγροτική οικονομία, η κατάσταση εξελίσσεται σε πραγματική τραγωδία. Το 1981 είχαμε 972.000 αγρότες, που αντιστοιχούσαν στο 28% του ενεργού πληθυσμού. Το 2020 οι αγρότες ήταν 510.000 και αποτελούσαν το 12,5% του ενεργού πληθυσμού. Επιπλέον, το 1981 η συμμετοχή της αγροτικής οικονομίας στο ΑΕΠ ήταν 15%, για να πέσει στο 3,5% το 2020.

Ήδη πάνω από 450.000 φτωχομεσαία αγροτικά νοικοκυριά έχουν ξεκληριστεί, ενώ η χώρα μας εισάγει τα πάντα και οι μεγαλύτερες αγροτικές συνεταιριστικές οργανώσεις οδηγήθηκαν στο κλείσιμο. Το «Μητρώο Αγροτών» και οι επιδοτήσεις επιταχύνουν τον αφανισμό.

Στην ουσία και σε αντίθεση με τον παράδεισο που μας είχαν υποσχεθεί, βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα περίοδο έξαρσης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αυτό που επιδιώκουν η ιμπεριαλιστική ΕΕ και η ΕΚΤ είναι η παραπέρα καταβαράθρωση μισθών και συντάξεων, η φορολογική αφαίμαξη, η λεηλασία του δημόσιου πλούτου με τις ιδιωτικοποιήσεις, η συγκεντροποίηση της παραγωγής μέσα από τη χρεοκοπία εκατοντάδων μικροεπιχειρήσεων, η ισοπέδωση κάθε έννοιας εργατικού δικαίου. Αλλά κι ακόμα παραπέρα, μέσα από την αντικατάσταση κι αυτού ακόμα του Συντάγματος, του κοινοβουλίου και των νόμων του κράτους με τις εντολές των μνημονίων, τα προεδρικά διατάγματα και τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, επιδιώκουν την ανατροπή κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας προς όφελος των ηγεμονικών δυνάμεων της ΕΕ, του μεγάλου ξένου και ντόπιου κεφαλαίου. Προωθούν τη σκληρή λιτότητα του Συμφώνου Σταθερότητας, τα αιματοβαμμένα πρωτογενή πλεονάσματα (2,4% για το 2024), την απογείωση των πολεμικών εξοπλισμών για να υποστηριχτούν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΕΕ-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ σε Ανατολική Ευρώπη, Μέση Ανατολή, Βαλκάνια και αλλού – ακόμα και με σχέδια για δημιουργία «αντιπυραυλικών θόλων» πάνω από την Ευρώπη, που στην ουσία θα χρησιμεύσουν μόνο για να πλουτίσουν ακόμα περισσότερο οι απανταχού πολεμικές βιομηχανίες, αφού στην πράξη έχουν αποδειχτεί αναποτελεσματικοί.