Get Adobe Flash player

Επικαιρότητα

Κυκλοφόρησε ο Β' τόμος του Γούσια

Το Ε.Κ.Κ.Ε. τιμά την ηρωική εξέγερση του λαού και της νεολαίας στο Πολυτεχνείο το '73, με την νέα έκδοση του δεύτερου τόμου του Γούσια, αντιστρατηγου του ΔΣΕ, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, για τις αιτίες για τις ήττες, τη διάσπαση του ΚΚΕ και της ελληνικής Αριστεράς.

Το Β' τόμο, καθώς και πλούσιο υλικό από τις εκδόσεις μας, θα το βρείτε στο τραπεζάκι της οργάνωσης επί της Πατησίων (αριστερά από τη πύλη).

Περισσότερα...

 

Συρία: Γύρω-γύρω όλοι και στη μέση… τα πετρέλαια

 Δυσκολεύεται πια κανείς να παρακολουθήσει την αλληλοδιαδοχή των κινήσεων στη σκακιέρα της Εγγύς-Μέσης Ανατολής, τις αλλαγές στάσης και τις αλλεπάλληλες διαφοροποιήσεις συμμαχιών και λυκοφιλιών ανάμεσα στους βασικούς παίκτες. Οι εξελίξεις είναι ταχύτατες, όπως και οι επακόλουθες μεταβολές στην ισορροπία δυνάμεων της περιοχής. Δυστυχώς, κάπου στην άκρη αυτής της σκακιέρας, εκόν-άκον, βρίσκεται και το πιόνι Ελλάδα. Και ως γνωστόν, τα πιόνια είναι για να θυσιάζονται…

 της Τ.Σ.

 

Αυτό που εκτυλίσσεται τον τελευταίο καιρό στην Εγγύς και γενικότερα στη Μέση Ανατολή είναι μια νέα φάση της ευρύτερης αναδιάταξης που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό. Να θυμίσουμε απλώς το σχέδιο που από τις πρώτες μέρες της εκλογής του έθεσε σε εφαρμογή ο Τραμπ, με «μαέστρο» το γαμπρό του, Τζάρεντ Κούσνερ, και σε στενή συνεργασία με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου και τον πρίγκιπα -και ουσιαστικά ισχυρό άντρα- της Σαουδικής Αραβίας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν. Το σχέδιο προέβλεπε μεταξύ άλλων και τη «λύση του Παλαιστινιακού» με οριστική και πλήρη παράδοση των παλαιστινιακών εδαφών στο Ισραήλ, ενταφιασμό της λύσης των δύο κρατών και καταπάτηση κάθε νόμιμου δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού. Οι επιδιώξεις αυτές προς το παρόν φαίνονται να έχουν μπει στο ψυγείο, εξαιτίας μιας σειράς εμποδίων: της αδυναμίας του Νετανιάχου να επανεκλεγεί αυτοδύναμος, της αποτυχίας της εκστρατείας στραγγαλισμού του Ιράν, του βουλιάγματος της Σαουδικής Αραβίας στο βούρκο του πολέμου της Υεμένης, της διάσωσης -χάρη στη ρωσική παρέμβαση- του «προγραμμένου» Άσαντ στη Συρία κ.ά. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι οι αλλαγές στον τρόπο άσκησης της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής τις οποίες σηματοδότησε η εκλογή του Τραμπ τείνουν να μεταβάλλουν ισορροπίες και προσφέρουν ευκαιρίες σε άλλους παίκτες, παγκόσμιου ή και τοπικού βεληνεκούς, επιτρέποντάς τους να καταλαμβάνουν τα κενά που αφήνει σε διάφορα σημεία του κόσμου το τραμπ-ικό δόγμα «Πρώτα η Αμερική».

Και επιπλέον, στις ΗΠΑ μύρισε εκλογές…

Περισσότερα...

 

Ο σ. Χρίστος Μπίστης, πάντα παρών

Τρία χρόνια μετά τον χαμό του, η απουσία του συντρόφου μας Χρίστου Μπίστη βαραίνει ακόμα όσους τον γνώρισαν, όσους μοιράστηκαν μαζί του τα όνειρά τους, όσους πίστεψαν στις ίδιες ιδέες, όσους στρατεύτηκαν κάτω από  τις ίδιες κόκκινες σημαίες. Στα τρία αυτά χρόνια δώσαμε αγώνες, κάναμε βήματα εμπρός και βήματα πίσω, ελπίσαμε και απογοητευτήκαμε, νικήσαμε, χάσαμε, μάθαμε… Όλ’ αυτά τα χρόνια, σε όλους αυτούς τους αγώνες, αισθανόμαστε πάντα  να μας συνοδεύει η παρούσα απουσία του.

Σύντροφέ μας αξέχαστε, «στης νίκης, στης ειρήνης τη γιορτή» θα ‘σαι αναμφίβολα κι εσύ πανηγυριώτης. Δε σε ξεχνάμε.

Οι σύντροφοί σου από το ΕΚΚΕ

 

Ποιος ήταν ο σ. Χρίστος


 

ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Η ΠΙΟ ΧΡΗΣΙΜΗ ΨΗΦΟΣ

Λίγο πριν από την κάλπη στις 7 Ιούλη, κάποια συμπεράσματα από το πρόσφατο παρελθόν θα μπορούσαν να φωτίσουν τη σκέψη και τις αποφάσεις των εργαζομένων οδηγώντας τους σε έστω μια χρήσιμη ψήφο.

Α. Το Βατερλώ του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν παρά η παταγώδης αποτυχία της αυταπάτης ότι μέσα από έναν «τίμιο» διάλογο με την Τρόικα και τη ντόπια ολιγαρχία (ΣΕΒ, εργοδοσία, κλπ), θα μπορούσε να ωφεληθεί τόσο ο λαός, όσο και το κεφάλαιο. Το ξαναζεσταμένο win-win του ΓΑΠ δεν ήταν παρά η ευρωλαγνεία και η αυταπάτη πως η Ε.Ε θα μπορούσε να αλλάξει και από λάκος των λεόντων να γίνει η Ευρώπη των λαών. Η αυταπάτη πως  με ένα απλό ψηφοδέλτιο στην κάλπη θα μπορούσε ο λαός να νικήσει χωρίς ρήξη, ούτε υποταγή, δια του κοινοβουλίου και με ένα νόμο κι ένα άρθρο θα λυτρωνόταν από χρέη, βάσανα, αυτοκτονίες, μετανάστευση, κλπ. Η άνοδος στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ, των PODEMOS, του Κόρμπιν και του Μελανσόν συντηρούσε αυτόν τον διακαή πόθο , που όμως ηττήθηκε οικτρά.

Β. Υπάρχει νωπή η πείρα πως η επιλογή του μικρότερου κακού πάντα έφερνε το μεγαλύτερο. Το 2009 ήρθε το ΠΑΣΟΚ για να γλιτώσει το λαό από τα «χειρότερα» που θα έφερνε η ΝΔ και ο Γ. Παπανδρέου έφερε το Α’ Μνημόνιο. Στη συνέχεια ακολούθησαν τα «Ζάππεια» της ΝΔ, ο λαός καταψήφισε το ΠΑΣΟΚ για να τελειώσουν τα μνημόνια και ήρθε το Β΄ Μνημόνιο. Το 2015 ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ, ως η δύναμη που «και το 1 να κάνει από τα 10 που υπόσχεται, κάτι θ΄αλλάξει» και έφερε το Γ΄Μνημόνιο.

Γ. Σήμερα, είτε αυτοδύναμα, είτε με το νέο δίπολο, όποια κυβέρνηση  και αν αναλάβει την εξουσία, θα διαχειριστεί την «κανονικότητα» του αιώνιου μνημονίου και των πάνω από 700 εφαρμοστικών νόμων, των αιματηρών πλεονασμάτων μέχρι το 2060, της ενισχυμένης επιτροπείας από κυβέρνηση σε κυβέρνηση , δηλαδή κάθε φορά θα βγαίνει κερδισμένη η αστική τάξη με το λαό στη γωνία.

Περισσότερα...

 

ΚΟΚΚΙΝΗ ΨΗΦΟ ΣΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Το ΕΚΚΕ στηρίζει και συμμετέχει στα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις περιφέρειες: Β΄ Αθήνας, Β΄ Θεσσαλονίκης, Πέλλας, Μεσσηνίας. Δωδεκανήσου και Εύβοιας, καθώς και στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας με την Ελένη Βαφειάδου, αρχιτεκτόνισσα, μέλος του ΔΣ ΣΑΔΑΣ – τμήμα Αττικής, μέλος του Αλληλέγγυου Εργαστηρίου Σχεδίου, μέλος του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Οι υποψήφιοί μας είναι:

* Νέοι εργαζόμενοι, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι και συνταξιούχοι.

* Ενεργοί στα τοπικά και περιβαλλοντικά κινήματα (σε Λευκίμμη, Χαλκιδική, Αραβησσό, Αθήνα, Περιστέρι, Έδεσσα, Καλαμάτα, Κρήτη και αλλού).

* Με τη δημιουργία πρωτοβάθμιων σωματείων στον χώρο δουλειάς τους (Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, Σωματείο Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών, Σωματείο εργαζομένων στις ΜΚΟ κλπ)

-- Η αντιπολίτευση γίνεται στους δρόμους!  --  

Ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ

και την πολιτική κεφαλαίου - ΕΕ - ΝΑΤΟ

Ενάντια στον ιμπεριαλισμό

τον εθνικισμό και τον πόλεμο

Για την εργατική αντεπίθεση

και την ανασυγκρότηση του λαϊκού κινήματος


ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ/ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. 



 


 

 

Η πραγματικότητα θέλει να αλλάξει, ας την αλλάξουμε!

Της Αντωνίας Αθανασοπούλου-Βαφειάδου

Δέκα χρόνια μετά, αυτό το παιδί της κρίσης που ξεκίνησε στο κατάμεστο γήπεδο του Σπόρτιγκ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι ακόμα εδώ. Πλούσια σε αγώνες, σε νίκες, αλλά και σε λάθη.

Δέκα χρόνια μετά μπορούμε να πούμε πως η βασική συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ότι όρθωσε ανάστημα στο ρεφορμισμό. Δεν ήταν μια προφανής επιλογή. Σε μια Ευρώπη, η διανόηση της οποίας το πιο αριστερό που μπορούσε ποτέ να φανταστεί ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι PODEMOS και στην οποία η νεοφιλελεύθερη στροφή αποτυπωνόταν και στη διαρκή άνοδο της ακροδεξιάς, η επιμονή στο ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό, αντι-ΕΕ λόγο και πρακτική έμοιαζε από παλαιάς κοπής εμμονή στην ιδεολογική καθαρότητα μέχρι αριστερίστικο φετιχισμό.

Το γεγονός ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το πιο σοβαρό κι ελπιδοφόρο εγχείρημα της μεταπολιτευτικής Αριστεράς δεν είναι θέμα εκτίμησης. Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους και είναι σημαντικό να γυρνάμε σ' αυτά. Τα 3.000 μέλη είναι κάτι που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, όπως επίσης οι δεκάδες χιλιάδες ψήφοι που λάβαμε στις εκλογικές αναμετρήσεις όπου συμμετείχαμε, οι πολλαπλές εκπροσωπήσεις που καταφέραμε να έχουμε σε μια σειρά από θεσμικά όργανα σε δήμους, περιφέρειες, συνδικαλιστικούς φορείς, συλλόγους, κ.λπ. Οι αγώνες που δώσαμε και από αυτές τις θέσεις είναι επιτεύγματα τα οποία σε προηγούμενες δεκαετίες ούτε θα τα φανταζόμασταν. Πρόκειται για επιτεύγματα που κατορθώσαμε μ' αυτή τη "σκληρή γραμμή”, αυτή που δύσκολα συγχωνεύεται με άλλους πολιτικούς χώρους και που δύσκολα -υποτίθεται- τη χωνεύει κι ο λαός. Πάνω από όλα όμως, εφαρμόσαμε με συνέπεια τη γραμμή “εντός-εκτός και εναντίον”, αναπτύσσοντας και ενισχύοντας κινήματα στα οποία βρισκόμασταν, όχι για να διαμορφώσουμε αριστερό προφίλ, αλλά επειδή αυτό είμαστε. Καθαρίστριες, αναπληρωτές, εργαζόμενοι ΜΕΤΡΟ, ΕΡΤ, είναι μερικοί μόνο από τους αγώνες όπου πρωτοστατήσαμε, χώρια η μεγάλη μάχη του δημοψηφίσματος, ο διαρκής αγώνα ενάντια στους φασίστες της Χ.Α., ενάντια στα εθνικιστικά συλλαλητήρια, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τον πόλεμο.

Περισσότερα...

 

Χαιρετισμός του ΕΚΚΕ στην 9η συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (μ-λ)

Συντρόφισσες και σύντροφοι του ΚΚΕ (μ-λ)

Πριν από τρεις μέρες έγινε η Σύνοδος Κορυφής Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας, με τη συμμετοχή των ΗΠΑ, τις οποίες για πρώτη φορά εκπροσώπησε ο ίδιος ο Υπουργός Εξωτερικών, επιβεβαιώνοντας έτσι το συσχετισμό δυνάμεων στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και την πορεία των ευρύτερων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. 

Η συνάντηση των Νετανιάχου-Τσίπρα-Αναστασιάδη-Πομπέο επικεντρώθηκε στην ενέργεια και την ασφάλεια. Πεδία κρίσιμα όχι μόνο για την αναμέτρηση των κολοσσών που εποφθαλμιούν τον ενεργειακό πλούτο της περιοχής και την «αξιοποίησή» του για τον έλεγχο των μεγάλων ενεργειακών αγορών και διόδων, αλλά και για την προώθηση των γενικότερων γεωπολιτικών σχεδιασμών στις περιοχές από τη Μαύρη Θάλασσα και τα Βαλκάνια ως τη Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική. Στα πλαίσια των ίδιων αυτών γεωπολιτικών συσχετισμών, μόλις χθες, στην Αττάλεια, ο Υπ.Εξ. Κατρούγκαλος παζάρευε με τον Τούρκο ομόλογό του τη μοιρασιά των πηγών και των διαύλων ενέργειας στην ανατολική Μεσόγειο, καταβάλλοντας ταυτόχρονα προσπάθεια να παραμείνει η Τουρκία στο αμερικανο-Νατοϊκό στρατόπεδο.

Η πιο βαθιά πρόσδεση της ελληνικής κυβέρνησης στον άξονα Ελλάδας-Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου είναι ενδεικτική της έντασης που σιγοκαίει και του πολεμικού κινδύνου στην περιοχή μας. Η εμπλοκή και η ευθυγράμμιση στο σχέδιο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης», η συνεργασία με το κράτος που δολοφονεί την Παλαιστίνη, τα σχέδια για διχοτόμηση και ΝΑΤΟποίηση της Κύπρου, τα παζάρια για συνεκμετάλλευση στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, απαιτούν επαγρύπνηση. Ο λαός μας και οι γειτονικοί λαοί, με την πάλη τους ενάντια στις αστικές τους τάξεις και τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις και με όπλο τη διεθνιστική αλληλεγγύη, θα υπερασπιστούν την ειρήνη στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μεσογείου.

Περισσότερα...

 

Μας έπνιξε η μπόχα!

Η αστική κοινωνία ζέχνει (γνωστό!) Συνήθως φροντίζει να καμουφλάρει τη σαπίλα της με φτιασιδώματα, θυμιατά, αρώματα και παχιά λόγια. Μερικές φορές όμως η αλαζονεία οδηγεί τους τάχαμου καλλιεργημένους, εκλεπτυσμένους και άριστους αστούς να μην κρύβουν καν τη δυσωδία που αναδίδει η σήψη τους.

Μια τέτοια συγκυρία ζούμε τις τελευταίες μέρες, με την πρωτόδικη καταδίκη τού, εκ των αρίστων της ΝΔ, Νίκου Γεωργιάδη, πρώην βουλευτή και πρώην στενού μυστικοσυμβούλου του Μητσοτάκη, για ασέλγεια κατά ανηλίκων άνω των 15 ετών έναντι αμοιβής κατ’ εξακολούθηση. Οι λεπτομέρειες της υπόθεσης, για όποιον είχε αρκετά γερό στομάχι ώστε να τις διαβάσει, είναι αηδιαστικές. Αυτό καθαυτό το γεγονός, όμως, ούτε εκπλήσσει ούτε πρωτάκουστο είναι. Σ’ αυτή την κοινωνία ζούμε, και η διαφθορά της μας είναι πια οικεία.

Το καινούργιο στην ιστορία είναι η ομόθυμη, ενορχηστρωμένη, πεισματική και θρασεία προσπάθεια ολόκληρου του συστήματος των πολιτικών/πολιτικολογούντων/δημοσιογραφούντων που στηρίζουν τη δεξιά παράταξη αρχικά να αποσιωπήσουν, και όταν αυτό απέτυχε, όχι απλώς να συγκαλύψουν, ούτε μόνο να υποβαθμίσουν, αλλά ευθέως να αθωώσουν/δικαιώσουν τον καταδικασθέντα, τοποθετώντας τις πράξεις του στα πλαίσια του κοινωνικά αποδεκτού. Μεταξύ άλλων, ακούσαμε ότι πρόκειται για σκευωρία· ότι η υπόθεση είναι προσωπική και από εκείνες τις οποίες ο καθένας θα μπορούσε να μπλέξει· ότι ο Ν. Γ. είναι θύμα ενός καθημερινού φασισμού που προσπαθεί να εγκατασταθεί στη χώρα. Διατυπώθηκε το –ρητορικό- ερώτημα αν η ερωτική επιθυμία για ένα δεκαπεντάχρονο μπορεί να θεωρηθεί παιδεραστία. Ένα κανάλι εμφάνισε, στην καθημερινή επισκόπηση του τύπου, περσινό πρωτοσέλιδο εφημερίδας για να αποφύγει να δείξει έναν δυσάρεστο για τον Μητσοτάκη τίτλο που τον εγκαλούσε για τη φαυλότητα των συνεργατών του. Εκτοξεύτηκαν συγκαλυμμένες, και όχι τόσο συγκαλυμμένες, απειλές εναντίον όσων αναφέρονται καν στην υπόθεση. Και άλλα πολλά και σιχαμερά.

Η αριστερά δεν ψευτοηθικολογεί. Η αριστερά δεν είναι σεμνότυφη. Η αριστερά δεν κολλάει το μάτι της στην κλειδαρότρυπα κανενός. Η αριστερά αναγνωρίζει το δικαίωμα του καθενός να εκφράζεται σεξουαλικά όπως θέλει και να επιλέγει τον/τη σύντροφό του ελεύθερα, εφόσον πρόκειται για συναινούντες ενηλίκους και εφόσον στη σχέση δεν υπεισέρχεται το παραμικρό στοιχείο εξαναγκασμού, εξευτελισμού, απειλής, εκμετάλλευσης. Η αριστερά, επειδή πάνω σ’ αυτή τη βάση στηρίζεται ολόκληρη η κοσμοθεωρία της, στέκεται απέναντι και αντιπαλεύει κάθε προσπάθεια εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Κι αυτό αφορά κάθε πλευρά των ανθρώπινων κοινωνικών σχέσεων.

Έτσι λοιπόν, κρατώντας όσο μπορούμε τη μύτη μας για να μη μας πάρει η μπόχα, και επειδή δεν είμαστε χριστιανοί για να αναφωνήσουμε «Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί», ένα έχουμε να πούμε σ’ όλους αυτούς τους σιχαμένους: ΦΤΟΥ ΣΑΣ!

 

 

Βενεζουέλα: Το νούμερο 68

Μερικές σκέψεις με αφορμή το τελευταίο παιχνίδι

γεωπολιτικού πόκερ που παίζεται στη Λατινική Αμερική

Ξεκινώντας το μέτρημα από την Κίνα και το 1945 -για να μην πάμε ακόμα πιο πίσω, στον 19ο αιώνα-, περνώντας από την Αϊτή και το Βιετνάμ και καταλήγοντας στο πιο πρόσφατο παρελθόν (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Ουκρανία, αλλά όχι μόνο…), οι ΗΠΑ μετρούσαν μέχρι πρόσφατα 67 επιχειρήσεις ανατροπής κυβερνήσεων κυρίαρχων κρατών. Στον μακρύ αυτό κατάλογο η Βενεζουέλα έχει πάρει εδώ και καιρό τον δικό της αύξοντα αριθμό: 68.

Μερικές από τις επιχειρήσεις αυτές συνεπάγονταν κανονικούς πολέμους ευρείας κλίμακας (π.χ. Βιετνάμ, Αφγανιστάν, Ιράκ). Μετά την τελευταία αυτή χώρα, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στράφηκε στις «συγκρούσεις χαμηλής έντασης», που προϋποθέτουν πως κάποιοι άλλοι αναλαμβάνουν να διακινδυνεύσουν το τομάρι τους στο πεδίο της μάχης, με τους γιάνκηδες να ασχολούνται με την «υψηλή επιστασία», τους από αέρος βομβαρδισμούς, τη διοικητική μέριμνα, την εκπαίδευση, τη χρηματοδότηση/εξαγορά/δωροδοκία, την προπαγάνδα, και οτιδήποτε άλλο εξασφαλίζει την επίτευξη του στόχου χωρίς να χρειαστεί να βλέπει ο αμερικανικός λαός να ξεφορτώνονται από τα αεροπλάνα κατά δεκάδες τα φέρετρα των παιδιών του, σκεπασμένα με την αμερικανική σημαία. (Άλλωστε, η δημοσίευση των σχετικών φωτογραφιών έχει απαγορευτεί εδώ και χρόνια, για να αποφευχθεί ένα νέο σοκ αντίστοιχο εκείνου από τον πόλεμο του Βιετνάμ). Είναι χαρακτηριστικό ότι επί του, υποτίθεται, «δημοκρατικού» και «προοδευτικού» (λέμε και κάνα αστείο…) Ομπάμα, η αμερικανική υπερδύναμη πραγματοποίησε πιο εντατικούς βομβαρδισμούς απ’ ό,τι επί του προκατόχου του, Τζορτζ Μπους, ενώ έστειλε δυνάμεις για διεξαγωγή ειδικών επιχειρήσεων σε 150 χώρες· όμως οι αμερικανικές απώλειες σε έμψυχο υλικό υπήρξαν ελάχιστες, σε αντίθεση με όσους δέχτηκαν να παίξουν το ρόλο των «bootsontheground» (Αφγανούς, Σύρους, Κούρδους, Λίβυους, Ιρακινούς κ.ά.), που θυσιάστηκαν και θυσιάζονται κατά χιλιάδες εξυπηρετώντας τα αμερικανικά συμφέροντα.

 

Περισσότερα...

 

το νέο site...

  

 [ΑΡΧΕΙΟ: ΠΑΛΙΟ SITE]

 [ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.]

 

 

Θυμόμαστε
το σ. Χρίστο Μπίστη

 

Κυκλοφορεί το Κόκκινο Δελτίο

(τεύχος 13)

σας αρέσει η νέα μας εμφάνιση;