Η μετεξέλιξη της κατσαρόλας

της Τ. Σ., μέλους του ΕΚΚΕ

Ο ήχος της κατσαρόλας υπήρξε το σάουντρακ του πραξικοπήματος του Πινοτσέτ. Στην εποχή των κινητών και των σόσιαλ μίντια, οι κατσαρόλες μπορούν να μείνουν στην κουζίνα. Φέισμπουκ, τουίτερ, ίνστα, την κάνουν μια χαρά τη δουλίτσα, δημιουργώντας απείρως περισσότερες και ρεαλιστικότερες εντυπώσεις– ενώ και αναρίθμητα «μέσα ενημέρωσης», «δημοσιογράφοι» και «αναλυτές» είναι πανέτοιμοι να μας μπουκώσουν μ’ αυτό που θέλουν να καταπιούμε.

Κι αυτό που θέλουν να καταπιούμε στην περίπτωση της Βενεζουέλας είναι, μεταξύ άλλων, πως εκεί υπάρχει «δικτατορία» (ή τουλάχιστον απόπειρα επιβολής της)· πως η κυβέρνηση είναι περίπου παράνομη, χωρίς καμιά λαϊκή υποστήριξη (βλ. την τυποποιημένη έκφραση «το καθεστώς Μαδούρο») και πρέπει να παραιτηθεί ή, στην ανάγκη, να ανατραπεί· πως σύσσωμος ο λαός της χώρας διαδηλώνει (ειρηνικά, βεβαίως βεβαίως…), αντιμετωπίζοντας καθημερινά την καθεστωτική βία και τρομοκρατία, μετρώντας ήδη εκατοντάδες θύματα· πως η πρόσφατη κυβερνητική πρωτοβουλία για εκλογή συντακτικής συνέλευσης είναι αντισυνταγματική· και πάει λέγοντας. Κι αν η αντιπολίτευση δεν καταφέρει από μόνη της να ανατρέψει το καθεστώς, δεν πειράζει, υπάρχει και ο παλιός κλασικός αμερικάνικος τρόπος. Το είπε άλλωστε ξεκάθαρα ο Τραμπ: «Έχουμε πολλές επιλογές για τη Βενεζουέλα και παρεμπιπτόντως δεν πρόκειται να αποκλείσω την ανάληψη στρατιωτικής δράσης».  Και υπενθύμισε ότι οι ΗΠΑ διαθέτουν στρατεύματα σ’ ολόκληρο τον κόσμο – το είχε ξεχάσει κανείς;

Θα χρειάζονταν σελίδες επί σελίδων για να εξηγήσει κανείς τι ακριβώς συμβαίνει στη Βενεζουέλα και, κυρίως, πώς έφτασαν τα πράγματα σ’ αυτή την, ομολογουμένως, επικίνδυνη και οξυμένη κατάσταση, ας προσπαθήσουμε όμως να κάνουμε καταγραφή ορισμένων γεγονότων (hard facts, τα λένε οι Αμερικάνοι) κι όποιος μπορεί, ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

OΛΟΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 1/6, ΣΤΙΣ 6 μ.μ.

Στην Τουρκία το να διεκδικεί κανείς αυτονόητα δικαιώματα σημαίνει για το φασιστικό κράτος του Ερντογάν ότι είναι «επικίνδυνος», με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι αυτή τη στιγμή να βρίσκονται στη φυλακή. Δε σέβονται ούτε τους νεκρούς. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του 70χρονου πατέρα KEMAL GÜN, ο οποίος έκανε απεργία πείνας 90 ημέρες, ώστε να του δοθεί η σορός του γιου του που ήταν αντάρτης και δολοφονήθηκε τον Νοέμβριο του 2016, μετά από βομβαρδισμό των βουνών της πόλης Ντερσίμ του Κουρδιστάν. Όταν τελικά οι αρχές αναγκάστηκαν να του την παραδώσουν, απαίτησαν να γίνει η ταφή όπου και όπως ήθελαν αυτές.

Χιλιάδες καθηγητές και δημόσιοι υπάλληλοι απολύθηκαν. Οι αγωνιστές, όμως, δε σταμάτησαν να αντιστέκονται και να βγαίνουν στους δρόμους γνωρίζοντας ότι είναι πιθανό να τους φυλακίσουν, να τους βασανίσουν, να τους δολοφονήσουν. Οι άνθρωποι προφυλακίζονται ακόμη και για μια ανάρτηση στο facebook.

Πριν από επτά μήνες μία καθηγήτρια Πανεπιστημίου, η Nuriye Gülmen πρώτη απ’ όλους τους απολυμένους εκπαιδευτικούς διεκδίκησε το δικαίωμα όλων των απολυμένων να γυρίσουν στη δουλειά τους. Την ακολούθησαν χιλιάδες. Η ίδια μαζί με τον δάσκαλο Semih Özakça επέλεξαν το ύστατο μέσο πίεσης απέναντι στο κράτος έκτακτης ανάγκης αποφασίζοντας να κάνουν απεργία πείνας, την οποία ξεκίνησαν στις 9 Μαρτίου και τη συνεχίζουν μέχρι σήμερα. Θεωρούν ότι αυτή η κατάσταση «δεν είναι ένα προσωπικό εργασιακό πρόβλημα, είναι ένας αγώνας κατά των κυβερνητικών διαταγμάτων και κατά της αδικίας». Είχαν την υποστήριξη χιλιάδων ανθρώπων τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας, καθώς άνθρωποι απ’ όλα τα λαϊκά στρώματα συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Yüksel της Άγκυρας, δημόσιοι υπάλληλοι, καθηγητές, εργάτες, φοιτητές, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, βουλευτές, όσο και στο εξωτερικό, καθώς από τον Καναδά μέχρι και τη Σουηδία πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις συμπαράστασης.

Το κράτος φοβήθηκε αυτό το δίκαιο αγώνα, γι’ αυτό την 76^η μέρα απεργίας πείνας η αντιτρομοκρατική τους συνέλαβε και στις 23 Μαΐου τους προφυλάκισαν. Οι λόγοι της προφυλάκισής τους, σύμφωνα με την εισαγγελική πρόταση, ήταν ότι «η αντίσταση αυτή μπορεί είτε να μετατραπεί σε απεργία πείνας θανάτου, είτε να μετατραπεί σε εξέγερση όπως της πλατείας Γκεζί και των καπνεργατών TEKEL του 2010». Φυσικά, τους κατηγορούν για δήθεν συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Ο φόβος τους είναι τόσο μεγάλος, γι’ αυτό έχουν κλείσει όλους τους δρόμους που οδηγούν στην πλατεία Yüksel. 

Το ΕΚΚΕ δηλώνει την αμέριστη αλληλεγγύη του στους δύο απεργούς πείνας, αλλά και σε όλους τους αγωνιστές που βρίσκονται στις φυλακές της Τουρκίας. Ο αγώνας όσων τολμούν να υψώσουν το ανάστημά τους στο φασιστικό κράτος έκτακτης ανάγκης είναι ηρωικός. Δεν πρέπει να αφήσουμε τους αγωνιστές μόνους τους. Πρέπει να ενώσουμε τις φωνές μας ενάντια στην αδικία, την εκμετάλλευση, τον φασισμό.

Η πολύπαθη Συρία δε σταματά να μετρά θύματα. Η κυβέρνηση Τραμπ, συνεχίζοντας την πολιτική των προκατόχων της, προχώρησε σε μία ακόμη ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ στη Συρία εξαπολύοντας στο έδαφός της πυραύλους Τόμαχοκ από αμερικανικά καταδρομικά. Οι βομβαρδισμοί ξεκίνησαν με πρόσχημα το χτύπημα με τοξικά αέρια στην επαρχία Ιντλίμπ, θυμίζοντάς μας ότι κάπως έτσι ξεκίνησαν όλες οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των Αμερικανών τα τελευταία χρόνια. Πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία – που οι ίδιοι δημιούργησαν, ενάντια στον Σαντάμ και τον Καντάφι που δήθεν είχαν χημικά, τον Μιλόσεβιτς που σφάζει αμάχους, πόλεμος για να «απελευθερώσουν τους λαούς». Όταν οι σφαγείς των λαών φορούν τη μάσκα των απελευθερωτών η συνέχεια είναι γνωστή: εκατομμύρια νεκροί, εκατομμύρια ξεριζωμένοι, εθνικοί και θρησκευτικοί ανταγωνισμοί, διαμελισμοί κρατών, φτώχεια, απόγνωση, τρισεκατομμύρια δολάρια που αν είχαν διατεθεί σε τομείς όπως παιδεία, υγεία, εργασία, εκατομμύρια άνθρωποι θα είχαν ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο. Φυσικά, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ στέκονται πάντα στο πλευρό των ιμπεριαλιστών, υλικά και ηθικά. Από την άλλη, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις είναι σίγουρο ότι θα οξυνθούν, καθώς είναι αναμενόμενο η Ρωσία να μην αφήσει τα σημαντικά συμφέροντά της στην περιοχή να διακυβευθούν.

 Έφυγε αιφνίδια από τη ζωή την Τετάρτη 15 Μαρτίου ο αγαπημένος μας σύντροφος Βασίλης Πολίτης, σε ηλικία 58 ετών, από καρδιακή ανακοπή. Η κηδεία πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 17 Μαρτίου, στο Σπάρτο Αμφιλοχίας. Τον επικήδειο αποχαιρετισμό έκανε η συντρόφισσα Αντωνία Βαφειάδου εκ μέρους του ΕΚΚΕ και της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και παρευρέθηκαν σύντροφοι και συναγωνιστές από το Περιστέρι, από την Τοπική Επιτροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αιτωλοακαρνανίας και τις Αγωνιστικές Κινήσεις-Συσπειρώσεις στους ΟΤΑ.

Ο Βασίλης εντάχθηκε από πολύ νωρίς στο επαναστατικό κίνημα. Γιος εργατών μεταναστών στο Δυτικό Βερολίνο, ήρθε σε επαφή με το ΕΚΚΕ από το ξεκίνημά του και εντάχθηκε στη συνέχεια στην ΑΑΜΠΕ (Αντιφασιστική Αντιιμπεριαλιστική Μαθητική Παράταξη). Σε μια εποχή ήττας και αμηχανίας του συνόλου της Αριστεράς, μετά την πτώση του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», ο Βασίλης, μέσα από τις γραμμές του ΕΚΚΕ, αντιλαμβάνεται έντονα την αναγκαιότητα συσπείρωσης των επαναστατικών δυνάμεων και επιμένει στη συγκρότηση αγωνιστικών κινήσεων σε Δήμους και χώρους δουλειάς. Με τον ερχομό του στην Ελλάδα, κατοικεί στο Περιστέρι και εντάσσεται στην οργάνωση βάσης του ΕΚΚΕ Περιστερίου, συμβάλλοντας στην ίδρυση της Αριστερής Κίνησης Περιστερίου. Παράλληλα, ως εργάτης στον Δήμο Αθηναίων, πρωτοστατεί για τη δημιουργία των Αγωνιστικών Κινήσεων-Συσπειρώσεων στους ΟΤΑ, όπου και εκλέγεται και αρθρογραφεί στη συνδικαλιστική εφημερίδα της εποχής «Η Σκούπα».

Τα τελευταία 15 χρόνια ζούσε στο Σπάρτο Αμφιλοχίας, αλλά δεν ξέκοψε από τον αγώνα και τις ανάγκες της εποχής. Ήταν στο Sporting αγωνιώντας για τη δημιουργία του ελπιδοφόρου εγχειρήματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ήταν στις συνδιασκέψεις ως αντιπρόσωπος της Τ.Ε. ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αιτωλοακαρνανίας. Συγχωνευόταν στους αγώνες της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων και λειτουργούσε προωθητικά όπου κι αν βρισκόταν.

Θαύμαζε την Κομμούνα, τον Οκτώβρη, την κινέζικη, τη βιετναμέζικη και την κουβανέζικη επανάσταση. Την ηρωική αντίσταση του λαού μας μέσα από το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και τον ΔΣΕ. Αναζητούσε τη συνολική δικαίωση και την κοινωνική χειραφέτηση.

Πρωτοπόρος, μαζικός, κοινωνικός αγωνιστής, είχε φίλους μετανάστες από Αφρική και Ασία από τη δεκαετία του ’90, όταν η υπόλοιπη Αριστερά δεν ασχολιόταν ιδιαίτερα με τις κοινότητες μεταναστών και τα δικαιώματά τους. Τον διέκρινε ένας εργατικός πολιτισμός ευγενικού ανθρώπου.

Εκφράζουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια στη σύζυγό του Δώρα, στα παιδιά που μεγάλωσε, τον Πάνο, τον Αλέξη και την Ελεάννα, στη μητέρα του Πόπη και στην υπόλοιπη οικογένεια και τους φίλους του.

Η μαχητικότητά του και η πίστη που είχε στις ακατάλυτες δυνάμεις της εργατικής τάξης και του λαού, θα είναι πάντα στήριγμα για να συνεχίσουμε τον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση, για το σοσιαλισμό και κομμουνισμό της εποχής μας!

Αντίο πολύτιμε σύντροφε και φίλε.

ΕΚΚΕ 18/3/2017

59 Τόμαχοκ, 1000 μυστικά και ψέματα

  της Τ.Σ.

Αυτά που ακολουθούν, είναι μερικές πρώτες σκέψεις σε σχέση με την κατάσταση που διαμορφώνεται στη Μέση και Εγγύς Ανατολή, εν αναμονή των εξελίξεων που θα δείξουν προς τα πού πάει το πράγμα. Έτσι κι αλλιώς, συμπεράσματα είναι πολύ νωρίς ακόμα για να βγάλουμε, οπότε ας περιοριστούμε στα hardfacts, που λένε κι οι Αμερικάνοι, δηλαδή στα αδιάσειστα (κατά το δυνατό) στοιχεία.

1. Μετά την επίθεση με χημικά του 2013, η διεθνής κοινότητα, υπό την απειλή αντίμετρων, επέβαλε στον Άσαντ την καταστροφή του χημικού οπλοστασίου του, πράγμα που έγινε με επίβλεψη από τον Οργανισμό για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων, που είναι αρμόδιος για την εφαρμογή των αποφάσεων της Συνθήκης για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων. Αυτό έγινε υπό την καθοδήγηση του ΟΗΕ έπειτα από ομόφωνη ψήφο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
   
2. Κάποια χημικά όπλα είναι πολύ δύσκολο να κατασκευαστούν στα κρυφά, ιδιαίτερα από χώρες που βρίσκονται κάτω από το μικροσκόπιο. Από την άλλη, υπάρχουν χημικά όπλα που μπορεί να κατασκευάσει ο καθένας μας στην κουζίνα του, με πολύ απλά συστατικά που βρίσκονται εύκολα, πολύ περισσότερο από μια χώρα. Ένα τέτοιο όπλο για παράδειγμα είναι το αέριο χλωρίνης. Κατά καιρούς η συριακή αντιπολίτευση καταγγέλλει τη χρήση τέτοιων όπλων από τις δυνάμεις του Άσαντ. Επίσης, ο Άσαντ και οι Ρώσοι έχουν κατηγορήσει τη συριακή αντιπολίτευση ότι διαθέτει και χρησιμοποιεί χημικά όπλα. Στο παρελθόν έχουν βγει καταγγελίες ότι η συριακή αντιπολίτευση (Μέτωπο Αλ-Νούσρα κ.λπ.) εφοδιάζονταν με τέτοιου είδους όπλα από την Τουρκία και από χώρες του Κόλπου. Τούρκοι δημοσιογράφοι που αποκάλυψαν αυτού του είδους τα πάρε-δώσε του Ερντογάν με τους αντικαθεστωτικούς της Συρίας, βρέθηκαν στη φυλακή.