Ε.Κ.Κ.Ε.

Παρέμβαση της Αντωνίας Αθανασοπούλου, Δημοτικής Συμβούλου με την Αριστερή Κίνηση Περιστερίου, στην ημερίδα που διοργάνωσαν αντικαπιταλιστικές κινήσεις πόλης το Σάββατο 24 Νοεμβρίου με θέμα "Από τον Καλλικράτη στον Κλεισθένη: οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην τοπική διοίκηση".

Η Αριστερή Κίνηση Περιστερίου, είναι ένα δημοτικό σχήμα που δραστηριοποιείται στο Περιστέρι 24 χρόνια. Έχει δύο δημοτικούς συμβούλους και λειτουργεί με συντονιστικό και γενική συνέλευση που συνεδριάζουν τακτικά.

Όσον αφορά το θεσμό του “Κλεισθένη”, αποτελεί κρίκο στην ενιαία αλυσίδα αντιλαϊκής επίθεσης, που δέχονται οι εργαζόμενοι από κυβέρνηση- ΕΕ- πλουτοκρατία. Είναι συνέχεια του “Καλλικράτη” και των “Καποδίστρια” Ι & ΙΙ, που υλοποίησαν οι γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με τον “Κλεισθένη”, ανταποκρινόμενη στις νέες απαιτήσεις της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης προχωρά σε νέες διοικητικές αντιδραστικές αλλαγές. Αυτοί οι σχεδιασμοί δεν έχουν καμία σχέση με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Οι αστοί, πάντα ονόμαζαν την τοπική αυτοδιοίκηση ως “το βάθρο της δημοκρατίας”. Ποια είναι η πραγματική εικόνα αυτού του βάθρου όμως;

• -Με τον “Καλλικράτη”, από τα πάνω, αντιδημοκρατικά και βίαια συγχώνευσαν Δήμους και Κοινότητες, από 1034 Δήμοι σε 325 και πάνω από 50 Νομαρχίες έγιναν 13 Περιφέρειες, γεγονός που διατηρείται και στον “Κλεισθένη”.
• -Ασφυκτικά πλαίσια ελέγχου σκοπιμότητας και νομιμότητας των αποφάσεων.
• -Kαλπονοθευτικοί νόμοι, ενώ η “απλή αναλογική” του Κλεισθένη, εκλέγει τον δήμαρχο από τη Β' Κυριακή, απαγορεύει στους μετανάστες το εκλέγεσθαι κλπ.
• -Το σύστημα είναι δημαρχοκεντρικό πάντα.
• -Κυριαρχία των αστικών κομματικών μηχανισμών.
• -Μετατροπή της περιφέρειας σε μηχανισμό επικύρωσης των κεντρικών αποφάσεων.
• -Παρακράτηση πόρων (το 2009-12 το 60% των ΚΑΠ παρακρατήθηκε), μεταφορά αρμοδιοτήτων χωρίς την απαραίτητη οικονομική ενίσχυση.
• -Μετατροπή των Δήμων σε φορομπήχτες.
• -Πλήρης υποταγή τους στα σχέδια της ΕΕ, για να αρπάξουν κάποιο έργο από τα ΕΣΠΑ. Τα χρήματα από τα διαρθρωτικά ταμεία της ΕΕ δεν καλύπτουν τις βασικές προτεραιότητες που έχουν ανάγκη οι λαοί της Ευρώπης, κι ο δικός μας λαός, αλλά προκύπτουν από τα εθνικά αστικά συμφέροντα – και μάλιστα τα πιο ισχυρά της Ένωσης – προκειμένου να αυξηθούν τα δικά τους οφέλη. Η ικανοποίηση εργατικών και λαϊκών αναγκών, εντός του χρηματοδοτικού πλαισίου της ΕΕ, δεν μπορεί να υπάρξει. Γι' αυτό, η επιλεξιμότητα των έργων δεν καθορίζεται από τον κάθε Δήμο και τους κατοίκους, αλλά προσαρμόζονται σε εκείνο που επιλέγει η ΕΕ.
• -Αλλεπάλληλες ιδιωτικοποιήσεις δημοτικής περιουσίας.
• -Ανάθεση έργων και οι συμπράξεις με εργολάβους, κάθε λογής κερδοσκόπους και το ιδιωτικό κεφάλαιο, σε βάρος των δημοτών.

Η υπαγωγή της ψευδεπίγραφης Τοπικής Αυτοδιοίκησης στα σχέδια και τις επιταγές της κεντρικής αντιλαϊκής εξουσίας, στην ασύδοτη κερδοσκοπία του κεφαλαίου.

Με την εικόνα του στυγνού ταξικού διαχωρισμού ανάμεσα στα μεγάλα έργα βιτρίνας, και τη χλιδή της πλουτοκρατίας από την μία και τη συνεχή υποβάθμιση των εργατουπόλεων και της επαρχίας από την άλλη.

Αυτή είναι η εικόνα διαχρονικά και μέχρι σήμερα – εκτός από τη φωτεινή περίοδο της Ελεύθερης Ελλάδας – της λεγόμενης Τοπικής Αυτοδιοίκησης, που πλέον ούτε τοπική είναι, ούτε αυτοδιοίκηση.

Έτσι, μαζί με την ακρίβεια, την ανεργία και την όλο και πιο σκληρή λιτότητα, οι κάτοικοι στις υποβαθμισμένες περιοχές της πρωτεύουσας, όπως οι δυτικές συνοικίες της, υποφέρουν όλο και περισσότερο από την έλλειψη πρασίνου, από τις καταπατήσεις, την τσιμεντοποίηση των ελεύθερων έργων, την έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων και αντισεισμικής θωράκισης, τις αυθαίρετες χωματερές, ακόμα και μέσα σε κοινόχρηστο χώρο πρασίνου, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στην υγεία των κατοίκων και των εργαζομένων, το άγριο χαράτσωμα των δημοτικών τελών.

Ζουν τη διαρκή εμπορευματοποίηση της περίθαλψης, της παιδείας, του πολιτισμού, την άνιση μεταχείριση των μεταναστών. Βλέπουν του ΟΤΑ να πρωτοστατούν στις απολύσεις συμβασιούχων, στα εργατικά ατυχήματα, στην παραβίαση εργατικών κατακτήσεων, την αντιδραστική αλλαγή των εργασιακών σχέσεων. Όλα αυτά καθορίζονται από τις οδηγίες της ΕΕ, που με πειθαρχία πρωτοεφαρμόζονται στους ΟΤΑ και μετά παντού σε όλο το κράτος. Γιατί το κεφάλαιο, σε περιόδους κρίσης, για να ασκήσει την πιο βάρβαρη ταξική πολιτική του, περνάει τους σχεδιασμούς του τμηματικά, με πρώτο πεδίο εφαρμογής τους ΟΤΑ.

Η επίθεση στους λαούς κλιμακώνεται με πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας, με εμπορευματοποίηση κάθε λειτουργίας και κατάργηση κάθε έννοιας δημόσιου κοινωνικού αγαθού. Τερατώδης εισβολή της αγοράς παντού. Βίαιη συντριβή των μικρομεσαίων, της αγροτιάς, της φύσης, του χώρου, με άγρια καταστολή στις λαϊκές αντιστάσεις.

Κάθε μέρα μας καλούν να σκύψουμε το κεφάλι, γιατί αλλιώς θα μας διώξουν από την ΕΕ-€ και μετά θα έρθει το χάος.

Τι είναι όμως και πως έχει λειτουργήσει η λεγόμενη Ευρωπαϊκή Ένωση και το ενιαίο νόμισμα;

Η ΕΟΚ-ΕΕ είναι η ανασυγκρότηση του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων ύστερα από δύο καταστροφικούς πολέμους, με τη στήριξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σε πρώτη φάση, απέναντι στο αντίπαλο δέος του σοσιαλιστικού στρατοπέδου της εποχής.

Θεμελιακή αρχή της δεν ήταν η ισότιμη κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη και ευημερία, η αλληλεγγύη και η συναδέλφωση των λαών, αλλά οι λεγόμενες “τέσσερις ελευθερίες”. Η διακίνηση αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων κι ανθρώπων.

Μετά την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ αλλά και το βάθεμα της κρίσης του καπιταλισμού, η Συνθήκη του Μάαστριχ χάραξε το δρόμο για την παραπέρα ενοποίηση με αυστηρά μέτρα λιτότητας για τον περιορισμό των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, αλλά και την ενίσχυση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, στη πορεία για τη συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μάαστριχτ σήμαινε νεοφιλελεύθερα πρότυπα αυστηρών μέτρων λιτότητας για τους εργαζόμενους και “δημοσιονομική πειθαρχεία”.

Εισαγωγή στο Ευρώ σήμαινε αποκλειστικός έλεγχος από την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), όξυνση των ενδοευρωπαϊκών αντιθέσεων, άνοιγμα αντί για μείωση του χάσματος Βορρά – Νότου.

Συμφωνία της Λισσαβόνας που έφερε το Ευρωσύνταγμα και την όλο και μεγαλύτερη επέμβαση στα εσωτερικά των χωρών για τη λήψη αντιλαϊκών αποφάσεων.

Με τη Διαρκή επιτροπεία σήμερα, εφαρμόζονται ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, ενισχύεται ο ρατσισμός της Ευρώπης- Φρούριο, οι συνοριοφύλακες και η όλο και πιο επιθετική και πολεμοκάπηλη ιμπεριαλιστική πολιτική.

Αυτή η επίθεση δεν είναι παρέκκλιση, αλλά σχέδιο για την αντιδραστική ανασυγκρότηση του καπιταλισμού. Σχέδιο μη διαπραγματεύσιμο από το κεφάλαιο. Μόνο ένα ισχυρό εργατικό πολιτικό κίνημα, που θα είναι η καρδιά του αντικαπιταλιστικού – αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, μπορεί να το ανατρέψει.

Τίποτα δεν γίνεται σήμερα αν πρώτα δεν το εγκρίνει η ΕΕ. Αν οι τράπεζες θέλουν να αλλάξουν διοικητή ή αν πρέπει να εγκριθούν προϋπολογισμοί, περνούν πρώτα από τον έλεγχο του παρατηρητηρίου της ΕΕ και μετά από τη Βουλή ή τους Δήμους και τις Περιφέρειες.

Γίνεται ιμπεριαλιστική λεηλασία στο τόπο παντού: στα αεροδρόμια, στα λιμάνια, το νερό, τη ΔΕΗ...

Ζούμε έναν καπιταλισμό που σαπίζει. Αυτό που έχει να δώσει είναι η φτώχεια, η ανεργία, ο πόλεμος, η προσφυγιά εκατομμυρίων ανθρώπων, οι κατασχέσεις, οι πλειστηριασμοί ακόμα και Α' κατοικίας, οι εξώσεις, η μετανάστευση.

Σε αυτή την ασταθή κατάσταση, χρειάζεται ανασυγκρότηση της εργατικής τάξης, της ενότητας των συλλογικοτήτων στις πόλεις ενάντια σε ΕΕ/κυβέρνηση/κεφάλαιο χωρίς αυταπάτες συνδιαχειριστικές. Για αντεπίθεση, οργάνωση, ρήξη και τελική νίκη, για μια κοινωνία της αξιοπρέπειας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης, όπου στο τιμόνι θα είναι ο εργαζόμενος λαός.