παρεμβάσεις – συσπειρώσεις – κινήσεις

και εργατικά σχήματα

 

ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ!

Eνάντια στην αντεργατική πολιτική κυβέρνησης και Ε.Ε.

 

Στις 17 Μάρτη πρέπει να απεργήσουμε όλοι. Γιατί δεν πάει άλλο!

Με την απογραφή της οικονομίας, πρόσχημα για αντιλαϊκά μέτρα που ικανοποιούν όλες τις απαιτήσεις των εργοδοτών: πάγωμα προσλήψεων στο Δημόσιο, αυξήσεις στα εισιτήρια των αστικών και υπεραστικών συγκοινωνιών, αυξήσεις στα τιμολόγια ΔΕΗ-ΟΤΕ, νέες ιδιωτικοποιήσεις, ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, κατάργηση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ, αλλαγές στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και μείωση συντάξεων, διαιώνιση της λιτότητας (μιλούν από τώρα για τη λιτότητα του 2006!)

Με την ανεργία. Χιλιάδες νέες απολύσεις (45.000 μόνο στις κατασκευές). Αντί η κυβέρνηση να ενισχύει τους ανέργους, χρηματοδοτεί τους επιχειρηματίες! Οι υποσχέσεις στους 250.000 συμβασιούχους αποδείχτηκαν απλώς ψέματα.

Με την ακρίβεια. Αυξήσεις σε είδη πρώτης ανάγκης και πετρέλαιο θέρμανσης. Κέρδη για τους βιομήχανους και τους μεγαλέμπορους. Οι μισθοί μας δεν φτάνουν. Τα χρέη τρέχουν. Με τη μια κάρτα εξοφλούμε τις άλλες. Δάνειο για σπίτι, σπουδές του παιδιού, νοικοκυριό: το αδιέξοδο μεγαλώνει, οι τραπεζίτες τρίβουν τα χέρια τους.

Με τους άθλιους μισθούς. Μας κοροϊδεύουν δίνοντας μας αυξήσεις 3% (το 1,5% το δεύτερο εξάμηνο, δηλαδή πραγματική αύξηση 2,25%). Η «έγνοια» του Αλογοσκούφη για εργαζόμενους-συνταξιούχους συναγωνίζεται το ενδιαφέρον των μητροπολιτών γα την ηθική και την αρετή.

Με τα σχέδια για το ασφαλιστικό, που έχει ήδη ανοίξει και τις σκέψεις για αυξήσεις ορίων συνταξιοδότησης και μειώσεις των συντάξεων.

Με την απελευθέρωση του ωραρίου και την ακόμη μεγαλύτερη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων μας θέλουν εργαζόμενους λάστιχο χωρίς δικαιώματα!

Ο πρωτοφανής εμπαιγμός των συνταξιούχων, οι μεθοδεύσεις και οι παλινωδίες για τα αναδρομικά του ΛΑΦΚΑ δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο της κυβερνητικής «κοινωνικής ευαισθησίας».

Αυτό που ονομάστηκε «ήπια προσαρμογή» από την κυβέρνηση της Ν.Δ. αποδεικνύεται πραγματικό αντεργατικό τσουνάμι! Δεν είναι αναγκαστική επιλογή λόγω «απογραφής», αλλά εξυπηρετεί τα συμφέροντα των καπιταλιστών και εντάσσεται σε μια συνολική πανευρωπαϊκή στρατηγική.

Μας θέλουν ακόμη πιο φθηνούς, ευέλικτους, παραγωγικούς. Δεν τους φτάνουν όσα κέρδισαν από τις κρατικές προμήθειες, τα ευρωπαϊκά πακέτα, τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Με την απειλή ότι θα μεταφέρουν τα εργοστάσια τους στα Βαλκάνια και την Κίνα, θέλουν να μας κάνουν να δουλεύουμε σαν τους Κινέζους, να δεχτούμε την υπερεκμετάλλευση στο όνομα της «παγκοσμιοποίησης». Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης και η Ε.Ε. μόνο για τους εργοδότες πραγματικά αγωνιούν. Γι’ αυτούς οι φοροαπαλλαγές και οι χρηματοδοτήσεις των «αναπτυξιακών νόμων».

 

Πρέπει να τους σταματήσουμε,

να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας!

 

Αυτό τον αγώνα δεν μπορούν και δεν θέλουν να τον δώσουν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Οι συνδικαλιστές ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΝ έβαλαν χθες πλάτη στον Σημίτη, τώρα στηρίζουν τον Καραμανλή. Ποιος ξεχνάει ότι με τη συμμετοχή τους στον προσχηματικό κοινωνικό διάλογο για το ασφαλιστικό του ΠΑΣΟΚ, συνέβαλαν να περάσει τμηματικά;

Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από τον κυβερνητικό-εργοδοτικό συνδικαλισμό. Το Δ.Σ. του Σωματείου της INTRACOM έκανε ακόμη και πραξικόπημα, ακυρώνοντας απεργία ενάντια στις εκατοντάδες απολύσεις που σχεδιάζει ο Κόκκαλης, εμποδίζοντας την εργατική αντίδραση. Στην ΑΔΕΔΥ από κοινού ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ στερούν από τους συμβασιούχους το στοιχειώδες δικαίωμα της εγγραφής στα συνδικάτα του Δημοσίου. Στον ΟΤΕ η συνδικαλιστική γραφειοκρατία συμφώνησε στην κατάργηση της μονιμότητας! Τα αντεργατικά σχέδια κυβέρνησης-Ε.Ε.- εργοδοτών για να περάσουν χρειάζονται την υπογραφή και αυτών των συνδικαλιστών.

Ενώ στην Πορτογαλία η κεντροδεξιά κυβέρνηση πέφτει από τη λαϊκή οργή για τη δική της ΑΠΟΓΡΑΦΗ, εδώ το ΠΑΣΟΚ κάνει παρόμοια όνειρα. Ενορχηστρωμένα, θέλουν να μας πείσουν ότι η μόνη μας επιλογή είναι η εκλογή μεταξύ Κεντροδεξιάς-Κεντροαριστεράς, για την άσκηση της ίδιας πολιτικής.

Όμως, αυτόν τον αγώνα δεν μπορεί να τον δώσει ούτε το ΠΑΜΕ, που ως μόνη διέξοδο προβάλλει την αλλαγή των συσχετισμών και την ενίσχυση του κόμματος και των μηχανισμών του και υποτιμά τη δυνατότητα για πραγματικούς και νικηφόρους εργατικούς–κοινωνικούς αγώνες.

·         Άλλο πράγμα ο μαχητικός, αποφασιστικός εργατικός αγώνας και άλλο η κομματική επίδειξη και περιχαράκωση.

·         Άλλο πράγμα η υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων, με αγώνες που βρίσκονται στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων και άλλο η κηδεμονία και ο ασφυκτικός έλεγχος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ.

·         Από πού κι ως πού η ανάγκη για κοινό αγώνα πρέπει να αντιμετωπίζει το εκβιαστικό δίλημμα: για να αγωνιστούμε μαζί πρέπει να μπείτε στο ΠΑΜΕ;

 

Πιστεύουμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος για το εργατικό κίνημα

Πιστεύουμε στην ενότητα των εργαζόμενων δημόσιου-ιδιωτικού τομέα, ανέργων, απασχολήσιμων, μεταναστών.

Πιστεύουμε στον παρατεταμένο συντονισμένο εργατικό αγώνα με αγωνιστικό συντονισμό των ίδιων των σωματείων, για να μη μένουν απομονωμένοι οι αγώνες, αλλά και για να μην τους υπονομεύουν οι συμβιβασμένες ηγεσίες των ομοσπονδιών, με αποφασιστικές απεργιακές συγκρούσεις και συντονισμένους διακλαδικούς αγώνες με κλιμάκωση και διάρκεια ενάντια στην ηττοπάθεια και το συμβιβασμό

Πιστεύουμε στην πλήρη προβολή των σύγχρονων εργατικών αναγκών και διεκδικήσεων σε ρήξη και σύγκρουση με τις πολιτικές κυβέρνησης–Ε.Ε.– εργοδοσίας

 

 

Θέλουμε να βρεθούμε στο δρόμο της εργατικής διεκδίκησης, διαμαρτυρίας, αξιοπρέπειας, αφήνοντας στην άκρη τον ατομισμό, τον ανταγωνισμό, το ρουσφέτι και το φόβο.

 

Ας γεμίσουμε στις 17 Μάρτη εμείς,

                       η εργαζόμενη πλειοψηφία, τους δρόμους της Αθήνας!  

 

 

Προσυγκέντρωση 12 μ. Μουσείο

Για να συναντηθούμε, στους δρόμους του αγώνα, όλοι όσοι παλεύουμε για ένα αγωνιστικό ταξικό εργατικό κίνημα!