Η καπιταλιστική επίθεση μπορεί να αποκρουστεί
μόνο με το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο Ταξικής Αντεπίθεσης
Εργάτες, εργάτριες, νέοι, άνεργοι, συνταξιούχοι
Εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες η εργατική τάξη στον κόσμο και στη χώρα μας έχει βρεθεί στο στόχαστρο μιας παρατεταμένης και διαρκώς κλιμακούμενης επίθεσης που επιδιώκει την αφαίρεση του συνόλου των μέχρι τώρα κατακτήσεων και δικαιωμάτων της. Στόχος αυτής της επίθεσης η αντιμετώπιση των φαινομένων κρίσης του σύγχρονου καπιταλισμού με τη συμπίεση της τιμής αλλά και της αξίας της εργατικής δύναμης, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, το χτύπημα της κοινωνικής ασφάλισης, την κατάργηση της όποιας δωρεάν παιδείας και υγείας, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, τον περιορισμό των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών.
Πρωτεργάτες αυτής της επίθεσης στη χώρα μας η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους με τη σύμπνοια της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Άμεσος και απώτερος στόχος τους η διασφάλιση και η αύξηση της όλο και πιο προκλητικής κερδοφορίας του κεφαλαίου σε συνθήκες οξυμένου διεθνούς ανταγωνισμού, με την πολύμορφη στήριξη, τη σκανδαλώδη αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, τη συσσώρευση ενός τεράστιου δημόσιου χρέους, την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επιχειρήσεων και της δημόσιας γης και πάνω απ’ όλα με την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, το σπρώξιμο ενός μεγάλου κομματιού της εργατικής τάξης προς την εξαθλίωση, τις απολύσεις, τη μαζική ανεργία και την ανασφάλεια. Νομοτελειακό συμπλήρωμα όλων αυτών η συρρίκνωση των δημοκρατικών ελευθεριών, η ένταση της αστυνομοκρατίας και η συνεχής προβοκατόρικη δράση της ασφάλειας στις εργατικές και νεολαιίστικες πορείες και διαδηλώσεις. Ο άγριος ξυλοδαρμός του φοιτητή στην Θεσσαλονίκη από κουκουλοφόρους ασφαλίτες έδειξε το μέγεθος της βίας του αστικού κράτους και την εμπλοκή του στη δημιουργία γεγονότων που στρέφονται ενάντια στο κίνημα.
Οι αγώνες που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα, οι αγώνες των ναυτεργατών, των τραπεζοϋπαλλήλων, των φοιτητών, των δασκάλων, των συμβασιούχων και άλλων κλάδων, μας δείχνουν ότι η εργατική τάξη δεν είναι διατεθειμένη να συρθεί αμαχητί στον καιάδα των εργασιακών, μισθολογικών και άλλων δικαιωμάτων της, αλλά ότι είναι διατεθειμένη να παλέψει γι’ αυτά. Οι περισσότεροι αγώνες που αναπτύχθηκαν ήταν μαζικοί, αποφασιστικοί και με διάρκεια. Είχαν επίσης μαζί τους τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Αυτά τα χαρακτηριστικά προσδίδουν νέα ποιότητα στην περίοδο που διανύουμε, σε αντίθεση με προηγούμενες περιόδους.
Οι αγώνες αυτοί δεν μπόρεσαν όμως να φέρουν σημαντικές νίκες, διότι περιορίστηκαν στα όρια ενός κλάδου και δεν γενικεύτηκαν ούτε στηρίχτηκαν αποφασιστικά από τις ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος - όχι βέβαια με ευθύνη των αγωνιζομένων.
Η διοίκηση της ΓΣΕΕ, αφού έκλεισε άρον-άρον το μέτωπο με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση δίνοντας κατραπακιά σ’ ολόκληρο το κίνημα, το οποίο έδειχνε σημάδια ανάτασης, στη συνέχεια αντιμετώπισε τους αγωνιζόμενους κλάδους σαν κάτι το ξένο και το ενοχλητικό. Δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για τη γενίκευση του αγώνα, την καταγγελία και επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης στη βάση των κοινών προβλημάτων και αιτημάτων -όπως είναι οι αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα, η δωρεάν υγεία-παιδεία, η κοινωνική ασφάλιση και άλλα αιτήματα- περιορίστηκε σε κάποιες τετράωρες στάσεις εργασίας, για την τιμή των όπλων, παραδίδοντας τους αγωνιζόμενους στις διαθέσεις της κυβέρνησης και του κράτους.
Κύρια υπεύθυνες για τη σημερινή κατάσταση της ΓΣΕΕ είναι οι δύο αστικές συνδικαλιστικές παρατάξεις ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ που την ελέγχουν. Ευθυγραμμισμένες με τις επιδιώξεις του αστικού δικομματισμού, προσπαθούν να χειραγωγήσουν και διασπούν την εργατική τάξη και τους αγώνες της, δεν υπερασπίζονται αποφασιστικά τα εργατικά συμφέροντα, τα υποτάσσουν στα συμφέροντα των καπιταλιστών και των κυβερνήσεων τους, εκπροσωπούν ξένα προς την εργατική τάξη συμφέροντα. Έχουν υποταχτεί στις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, υιοθετούν και αναπαράγουν την προπαγάνδα του για «ανταγωνιστικότητα», «παραγωγικότητα» και «ανάπτυξη». Συνέπεια όλων αυτών η έλλειψη εμπιστοσύνης των εργαζόμενων απέναντι στα συνδικάτα και η ελάχιστη συνδικαλιστική πυκνότητα στον ιδιωτικό τομέα.
Η Αυτόνομη Παρέμβαση, με την ευρωλαγνεία, το ρεφορμισμό και το συμπληρωματικό της ρόλο στο πλευρό της ΠΑΣΚΕ στη διοίκηση της ΓΣΕΕ, γίνεται κι αυτή συνυπεύθυνη για τη σημερινή αρνητική κατάσταση.
Το ΠΑΜΕ, αφού εξασκήθηκε αρκετά στις ξεχωριστές συγκεντρώσεις, συνεχίζει ακάθεκτο να ξεχωρίζει τους εργάτες με βάση τις ιδεολογικές τους αντιλήψεις. Αντί να τους ενώνει στη βάση των οξυμένων προβλημάτων, βάζει ως προϋπόθεση την υποταγή όλων στο ΠΑΜΕ, ειδάλλως συνεχίζει ξεχωριστά. Αλλά και όταν οι εργαζόμενοι υιοθετούν, όπως οι δάσκαλοι με τα 1400 ευρώ, αιτήματα που συμπίπτουν με τα δικά του, τότε το ΠΑΜΕ «φεύγει» για τα 1800 ή επικεντρώνει στο περιεχόμενο των σπουδών, αρνούμενο να αναλάβει την ευθύνη των ίδιων του των θέσεων. Οι Ομοσπονδίες επίσης, που επηρεάζονται από το ΠΑΜΕ, αντί να κάνουν κτήμα και σημαία τους τα κοινά αιτήματα, καταγγέλλοντας τις κλαδικές συμβάσεις τους, ανοίγοντας το αγωνιστικό μέτωπο, περιορίστηκαν κι αυτές σε ρόλο θεατή, καταγγέλλοντας όλους τους άλλους ως προδότες, πουλημένους, προβοκάτορες κ.τλ. Στην πράξη όμως υπογράφουν ίδιες με τη ΓΣΕΕ συμβάσεις με την ίδια πρακτική.
Κοινό χαρακτηριστικό όλων των αστικών και ρεφορμιστικών παρατάξεων είναι ότι πάνω απ’ όλα βάζουν την εξυπηρέτηση των κομματικών τους φορέων και δεν αναφέρονται ποτέ και πουθενά στην ανάγκη της ταξικής και αγωνιστικής ενότητας της εργατικής τάξης για την υπεράσπιση, διεκδίκηση και διεύρυνση των καταχτήσεων και δικαιωμάτων της
Οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και οι συνδικαλιστικές τους εκφράσεις έχουν αντιταχτεί και καταγγείλει την αρνητική επιρροή αστών και ρεφορμιστών μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Πρωτοστάτησαν πολλές φορές στην ανάπτυξη των αγώνων, και βρέθηκαν επικεφαλής σκληρών αγώνων και μακρόχρονων αγωνιστικών κινητοποιήσεων. Δεν μπόρεσαν ωστόσο να δώσουν πανεργατικό χαρακτήρα σε σημαντικούς αγώνες διαφορετικών χώρων, δεν μπόρεσαν να αξιοποιήσουν όλες τις δυνατότητες του κινήματος, δεν αναζήτησαν τη γενική ταξική συνδικαλιστική έκφραση της τάξης, απέφυγαν να βάλουν κάθε φορά τις ρεφορμιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ σε αντιπαράθεση με τις ευθύνες τους και τις αγωνιστικές αναζητήσεις των εργαζόμενων, περιορίζοντας με τον τρόπο αυτό τον αγωνιστικό ορίζοντα, αφήνοντας και την ίδια τη ΓΣΕΕ στο απυρόβλητο.
Η εργατική τάξη μέσα από τους αγώνες έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα που περιγράψαμε κι αυτό αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα στην παραπέρα ανάπτυξη της δράσης της. Γιατί δεν μπορεί να αναγνωρίσει καμιά δύναμη μέσα στο κίνημα που να δίνει εγγύηση ότι παλεύει αποφασιστικά να ενώσει την εργατική τάξη στη βάση των προβλημάτων και να αξιοποιήσει το σύνολο του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος για τη νικηφόρα έκβαση των αγώνων που αναπτύσσονται.
Ο ίδιος ο καπιταλισμός όμως θα συνεχίσει να βγάζει την εργατική τάξη, τους άλλους εργαζόμενους και τη νεολαία στους δρόμους της πάλης για την επιβίωση, για τη διεκδίκηση λύσεων στα οξυμένα προβλήματα που ο ίδιος ο καπιταλισμός προκαλεί.
Εργάτες, εργάτριες, νέοι, άνεργοι, συνταξιούχοι
Η επίθεση των καπιταλιστών, των κυβερνήσεων τους και του κράτους θα συνεχιστεί και θα ενταθεί ακόμη περισσότερο. Απέναντι τους πρέπει να βρεθεί το σύνολο της εργατικής τάξης και της νεολαίας, ανεξάρτητα από ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα, θρησκεία, εθνικότητα, προτάσσοντας αποφασιστικά τα δίκαια αιτήματα τους και διεκδικώντας λύσεις.
Για το σκοπό αυτό οι οργανώσεις και οι ανένταχτοι αγωνιστές που υπογράφουν αυτό το κείμενο αναλαμβάνουν πολιτική πρωτοβουλία να φέρουν στο κέντρο της συζήτησης και πάλης και να στηρίξουν με κάθε τρόπο την αναγκαιότητα ενότητας δράσης της εργατικής τάξης, ενότητας των συνδικαλιστικού κινήματος ως προϋπόθεση νίκης. Προτάσσοντας την αναγκαιότητα του Ενιαίου Μετώπου όλων των εργατών και της νεολαίας στη βάση των προβλημάτων ενάντια στον καπιταλισμό, θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις για να υπηρετήσουμε αυτό το στόχο.
Για να δυναμώσει η πάλη ενάντια στην διαλυτική αστική επιρροή, το ρεφορμισμό και την πολυδιάσπαση μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Για να εκπονούνται και να αποφασίζονται από τα συνδικάτα σωστά αιτήματα, να παίρνονται σωστές αποφάσεις και να οργανώνεται η πάλη για την υλοποίησή τους στην πράξη.
Για ικανοποιητικές αυξήσεις – 1400 ευρώ βασικό μισθό και 60 ευρώ βασικό μεροκάματο.
Για ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις. Όχι στην προσταγή των καπιταλιστών που απαιτούν κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων κι εξατομίκευση της διαπραγμάτευσης των όρων εργασίας.
Για 35 ώρες δουλειάς με 7ωρο και 5ήμερο. Όχι στις προσταγές της Ε.Ε. για την επιμήκυνση της εβδομαδιαίας εργασίας.
Για το δικαίωμα των εργατών να ελέγχουν τις συνθήκες δουλειάς. Οι αποφάσεις τους να είναι δεσμευτικές για τις διοικήσεις των επιχειρήσεων. Ελεύθερη συνδικαλιστική δράση στους τόπους δουλειάς. Εκδημοκρατισμός των εργασιακών σχέσεων.
Μέτρα κατά της ανεργίας. Απαγόρευση των απολύσεων, επίδομα ανεργίας ίσο με το μισθό για όσο καιρό ο άνεργος δεν βρίσκει δουλειά. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.
Όχι στο κλείσιμο των εργοστασίων, συνέχιση της λειτουργίας τους με κρατική διοίκηση κι ευθύνη και με εργατικό έλεγχο, με την έννοια ότι οι αποφάσεις της συνέλευσης των εργατών είναι δεσμευτικές για τη διοίκηση. Δέσμευση της περιουσίας όσων ιδιοκτητών-καπιταλιστών οδηγούν τις επιχειρήσεις τους σε κλείσιμο ή μεταφέρουν τις εγκαταστάσεις τους εκτός συνόρων.
Αύξηση των συντάξεων–μείωση στα χρόνια για σύνταξη. Να καταργηθούν όλοι οι αντιασφαλιστικοί νόμοι των κυβερνήσεων του κεφαλαίου.
Δωρεάν παροχή των υπηρεσιών υγείας. Επέκταση, δημοκρατική λειτουργία, γενναία οικονομική στήριξη του δημοσίου συστήματος υγείας. Όχι στη ιδιωτικοποίηση της υγείας.
Πραγματικά δωρεάν παιδεία και ποιοτική αναβάθμισή της. Όχι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Θα παλέψουμε για τη μαζικοποίηση των συνδικάτων, για την ίδρυση συνδικάτων εκεί που δεν υπάρχουν, για την αναζωογόνηση και τον εκδημοκρατισμό της εσωτερικής τους ζωής και δράσης. Για την κατάργηση όλων των εργοδοτικών και κρατικών παρεμβάσεων (διοικητικών, οικονομικών, δικαστικών), για συνδικάτα των εργατών, ταξικά ανεξάρτητα. Για την κατάργηση όλων των αντισυνδικαλιστικών κι αντεργατικών νόμων.
Για Συνδικάτα μαζικά-ταξικά-αγωνιστικά που θα συνενώνουν όλους τους εργάτες χωρίς να τους διαχωρίζουν. Συνδικάτα όπου οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με μαζικές διαδικασίες βάσης, όπου οι συνελεύσεις θα έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, με αιρετούς και ανά πάσα στιγμή ανακλητούς εκπροσώπους και διοικήσεις. Συνδικάτα αυτοτελή και ανεξάρτητα από το κράτος και την εργοδοσία, από τα κόμματα, την ιδεολογία την πολιτική και την πρακτική του κεφαλαίου. Μακριά από την παραταξιοποίηση, την κοινοβουλευτικοποίηση, τη ρουτίνα και το μαρασμό των συνδικαλιστικών διεργασιών, τον εκφυλισμό και την ανάθεση, με πλήρη δημοκρατία στις γραμμές τους. Για συνδικάτα φρούρια ταξικής πάλης, οργανωμένα και ενωτικά.
Ένα Συνδικάτο κατά χώρο παραγωγής - Μία Ομοσπονδία κατά κλάδο - Ένα Εργατικό Κέντρο σε κάθε Νομό - Μία ΓΣΕΕ, όργανο στα χέρια των εργατών, έξω από κάθε αστική επιρροή. Με διοικητικά όργανα εκλεγμένα άμεσα από ανοιχτές εργατοδημοκρατικές διαδικασίες προσυνεδριακής συζήτησης και ανάδειξης αντιπροσώπων.
Κριτής όλων είναι η εργατική τάξη. Και κριτήριο η στάση όλων των παρατάξεων απέναντι στα εργατικά προβλήματα και στην ιστορική κοινωνική προοπτική της τάξης. Την προοπτική ανατροπής της σημερινής καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων, για την εργατική εξουσία, για το σοσιαλισμό.
Όλοι μαζί οι αγωνιστές όλων των εργατικών παρατάξεων και οργανώσεων μπορούμε να βάλουμε τέλος στη διάσπαση του εργατικού κινήματος, να συμβάλουμε ώστε να δημιουργηθούν παντού, σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς, ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΔΡΑΣΗΣ, που θα παλέψουν για μαζικές δημοκρατικές ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ όλων των εργαζομένων, ντόπιων και μεταναστών. Για ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ που θα συζητήσουν ελεύθερα και θα αποφασίσουν:·
Για τη συγκρότηση του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου Ταξικής Αντεπίθεσης και Ανατροπής της καπιταλιστικής επίθεσης.
Για την οργάνωση δυναμικής πανεργατικής κινητοποίησης ενάντια στην ανεργία, την ακρίβεια, τη λιτότητα και τα κυβερνητικά σχέδια κατεδάφισης των ασφαλιστικών κατακτήσεων των θυμάτων της εκμετάλλευσης.
Την κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας να πληρώσουν οι κεφαλαιοκράτες εκμεταλλευτές της κοινωνίας και όχι οι εργάτες και ο εκμεταλλευόμενος λαός.
Πολιτική Πρωτοβουλία για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο
Ταξικής Αντεπίθεσης
Συμμετέχουν οι οργανώσεις:
Αριστερή Ανασύνταξη–ΕΕΚ–ΕΚΚΕ-Εργατική Δημοκρατία-Εργατική Πολιτική
(Η Πρωτοβουλία είναι ανοιχτή προς όλες τις οργανώσεις
της ριζοσπαστικής–επαναστατικής Αριστεράς)