Ούτε υποταγμένη, ούτε διασπασμένη Αριστερά…

ΚΟΚΚΙΝΗ ΨΗΦΟ ΣΤΟ ΜΕ.Ρ.Α. – ΤΩΡΑ!

 

Του Χρίστου Μπίστη[*]

 

1. Μπροστά στην αντιλαϊκή λαίλαπα ΟΝΕ-Ε.Ε.-κεφαλαίου που ζούμε εδώ και πάνω από μια δεκαετία και που θα κλιμακωθεί κατακόρυφα μετά τις εκλογές της 9ης του Απρίλη, μπροστά στο νέο γύρο δολοφονικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων που ετοιμάζονται, με την ακόμα πιο ενεργητική και επικίνδυνη για το λαό και τον τόπο συμμετοχή της ελληνικής αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της, στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, δύο είναι οι βασικοί όροι για να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να αντιτάξουν με επιτυχία την άμυνά τους και να ανασυγκροτήσουν τις δυνάμεις τους.

 

Ο πρώτος, απαιτεί τη δημιουργία ρηγμάτων στην παραλυτική επιρροή των ρεφορμιστικών κομμάτων και του ίδιου του συστήματος, που με την τακτική τους αποσυνθέτουν, διασπούν και εξαθλιώνουν ηθικά και υλικά τους εργαζόμενους. Η μόνη δύναμη που θα μπορούσε να επιχειρήσει κάτι τέτοιο είναι ο πόλος, το μέτωπο το δυνάμεων της ριζοσπαστικής–επαναστατικής αριστεράς, με το ξεπέρασμα του κατακερματισμού, του υποκειμενισμού, της μικροαστικής περιχαράκωσης και της ιδιοτέλειας, που παρά τις θετικές πρωτοβουλίες των τελευταίων χρόνων, εξακολουθούν να τις χαρακτηρίζουν.

 

Ο δεύτερος όρος, που συνδέεται διαλεκτικά με τον πρώτο, αφορά τη στενή σύνδεση, τη συγχώνευση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής-επαναστατικής  αριστεράς με τα πιο χτυπημένα αλλά και τα πιο αγωνιστικά τμήματα των μισθωτών, της φτωχομεσαίας αγροτιάς και της νεολαίας γύρω από ένα πρόγραμμα πάλης. Για το συντονισμό, την ανάπτυξη και τη διασφάλιση της προοπτικής και της αποτελεσματικότητας των αγώνων τους σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό–πολιτικό  και διεθνικό επίπεδο.

 

2. Ο καταιγισμός των προτάσεων για ενότητα που εκδηλώθηκε τον τελευταίο καιρό δείχνει ότι κανείς δεν μπορεί πια να αγνοήσει τα δύο παραπάνω ζητήματα. Το γεγονός ότι οι προτάσεις αυτές δεν καρποφόρησαν επιβάλλει, κατά τη γνώμη μας, μιαν ακόμα πιο συστηματική προσπάθεια για την  ανατροπή των λαθεμένων πρακτικών και αντιλήψεων, που εμποδίζουν την προώθηση ενός υπερώριμου αιτήματος σημαντικών τμημάτων του μαζικού κινήματος και των αγωνιστών της αριστεράς.

 

Πρόκειται κατ’ αρχάς για τις αντιλήψεις της «Παναριστεράς» που, υποτιμώντας την ανάγκη της αυτόνομης και διακριτής συγκρότησης του πόλου της ριζοσπαστικής–επαναστατικής αριστεράς και του αντίστοιχου πολιτικού πλαισίου ( π.χ. ρήξη – ανατροπή της Ε.Ε.-ΟΝΕ  και αντιιμπεριαλιστική–αντικαπιταλιστική αποδέσμευση), ενισχύουν τον εγκλωβισμό του κινήματος στα ρεφορμιστικά αδιέξοδα, εμποδίζουν την ενίσχυση της αγωνιστικής κατεύθυνσης στα πλαίσια της κοινής δράσης ακόμα και με ευρύτερες αριστερές δυνάμεις, για να καταλήξουν στη διάσπαση και δορυφοροποίηση γύρω από ΣΥΝ και ΚΚΕ (περίπτωση ΑΚΟΑ).

 

Πρόκειται ακόμα για τη σκόπιμη υποτίμηση του συνόλου των κατακτημένων κοινών θέσεων του ριζοσπαστικού–επαναστατικού χώρου στα ζητήματα του αντιιμπεριαλιστικού–αντιπολεμικού και του κοινωνικοπολιτικού κινήματος των εργαζόμενων. Έτσι στο όνομα της  «πάλης κατά της εξάρτησης» που ανακηρύσσεται αποκλειστικό ζήτημα αρχής,  υπονομεύεται, διασπάται και ματαιώνεται η κοινή δράση κατά των βάθρων της εξάρτησης ( ΝΑΤΟ, Ε.Ε., φιλονατοϊκή κυβερνητική πολιτική, «εθνικός στόχος» της ΟΝΕ κ.λπ.) Σ’ αυτή τη βάση ο «ενωτικός συνδυασμός»  ΑΡΙΣΤΕΡΑ! – Μ-Λ ΚΚΕ δεν είναι μόνο διασπαστικός αλλά και δεξιόστροφος. Γιατί μετατρέποντας το ζήτημα «της κατάχτησης της πολιτικής και οικονομικής ανεξαρτησίας, της εθνικής ανεξαρτησίας» («Εκλογική Διακήρυξη») από καθήκον της προλεταριακής επανάστασης  σε αυτόνομο στρατηγικό στόχο, κατά συνέπεια σε κάποιο ανύπαρκτο για τη χώρα μας «αστικοδημοκρατικό» στάδιο, υπονοεί χωρίς να το λεει την ύπαρξη μιας «εθνικής αστικής τάξης». Είναι μια αντίληψη που βάζει  στο περιθώριο τις μόνες κοινωνικές δυνάμεις οι οποίες θα ‘χαν τη δύναμη και τη θέληση να οδηγήσουν μέχρι το τέλος την αντιιμπεριαλιστική πάλη, δηλαδή την εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες.  Και ακόμα γιατί, ενώ διακηρύσσει ότι επιδιώκει την ενότητα της λεγόμενης «πραγματικής κομμουνιστικής αριστεράς», συγκαλύπτει τα μεγάλα ιδεολογικά ζητήματα και τον απολογισμό του κινήματος, αποφεύγει οποιαδήποτε αυτοκριτική για τη διαλυτική φραξιονιστική δράση υπεύθυνων ηγετικών στελεχών που προξένησαν την πολυδιάσπαση.

 

Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που, ενώ έχουν συμμετάσχει στις περισσότερες, αν όχι σε όλες τις προσπάθειες για κοινή δράση, υποχωρούν μπροστά στις δυσκολίες, αρνούνται να αντιμετωπίσουν ως ζήτημα πάλης των γραμμών στο εσωτερικό του κινήματος την προώθηση του μετώπου και, στο όνομα της «ευρύτερης ενότητας» των επαναστατικών δυνάμεων, εγκαταλείπουν το θετικό, σύμφωνα και με τις δικές τους απόψεις, εγχείρημα της Μαχόμενης Αριστεράς, αρνούνται ακόμα και τις προτάσεις για ισότιμη κοινή παρέμβαση στις εκλογές στη βάση ενός αναδειγμένου μέσα από κοινούς αγώνες πολιτικού πλαισίου (που πρότεινε μέχρι και την τελευταία στιγμή το Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς),  για να καταλήξουν σε μια  αυτόνομη εκλογική κάθοδο, όπως κάνει σήμερα το ΚΚΕ (μ-λ).

 

3. Η ενίσχυση του ΜΕ.Ρ.Α, όχι στη βάση κάποιων διακηρύξεων που θα διαψεύδονται στην πράξη, αλλά με συστατικό φυσιογνωμικό στοιχείο του το διάλογο και την κοινή δράση για την ανασυγκρότηση του επαναστατικού κινήματος· η αναγνώριση των υλικών, πολιτικοϊδεολογικών, εθνικών και διεθνών προϋποθέσεων για την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων «ενάντια στην υπάρχουσα κοινωνική και πολιτική κατάσταση», που θα αναπτύσσεται στη βάση των ίδιων των ριζοσπαστικών διαθέσεων και διεκδικήσεων των μαζών,  με ορίζοντα την κατάργηση της ληστρικής εκμετάλλευσης του ανθρώπου και της φύσης, για εργατική σοσιαλιστική εξουσία και τον κομμουνισμό. Να ορισμένοι  απαραίτητοι στρατηγικοί και τακτικοί όροι για μιαν αντίστροφη μέτρηση· ενάντια στη φαινομενική παντοδυναμία της ιμπεριαλιστικής «παγκοσμιοποίησης»· για την αναχαίτιση και αποσύνθεση των σχεδίων και των δυνάμεων της αντίδρασης· για να ξαναζωντανέψουν τα απελευθερωτικά οράματα και η επαναστατική πρακτική του εργατικού κινήματος.

 

Και να γιατί συμμετέχουμε, στηρίζουμε και ψηφίζουμε το ΜΕ.Ρ.Α. στις εκλογές της 9ης του Απρίλη.

 

Εκλογές 2000

 


 

[*] Ο  Χρίστος Μπίστης είναι στέλεχος του Ε.Κ.Κ.Ε.