ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΝΕΟΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ILPS

Της Ελένης Βαφειάδου*

Στις 3 και 4 του Μάρτη πραγματοποιήθηκε στο Ζούτερμεερ της Ολλανδίας το πρώτο Συνέδριο Νεολαίων του ILPS ( International League of People s Struggle – Διεθνής Ένωση του Αγώνα των Λαών). Στόχος του η ένωση της νεολαίας όλων των χωρών για έναν ελεύθερο κόσμο, ενάντια στην ιμπεριαλιστική–καπιταλιστική εκμετάλλευση και επιθετικότητα. Καταρχάς η ILPS  δημιουργήθηκε από μετανάστες κυρίως των Φιλιππίνων και της Τουρκίας (ATTIC) και στη συνέχεια διευρύνθηκε. Ιδεολογικές αναφορές αντλεί από το μαρξισμό–λενινισμό και το μαοϊσμό, ενώ επαφή ως ΜΕΡΑ είχαμε μαζί της στη διοργάνωση του τριήμερου της Διεθνούς Αντιιμπεριαλιστικής Αντικαπιταλιστικής Συνάντησης στην Πάντειο.  

 

Οι συμμετοχές αρχικά ήταν πιο φιλόδοξες, λόγω όμως προβλημάτων με τις θεωρήσεις βίζας, σύντροφοι από χώρες με αντάρτικα δεν παρευρέθηκαν (Φιλιππίνες, Νεπάλ, Ινδονησία). Παρ’ όλα αυτά υπήρχαν εκπρόσωποι από πολλές χώρες της Ευρώπης (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Αγγλία, Ελλάδα) και εκπρόσωποι από χώρες του τρίτου κόσμου (Φιλιππίνες, Αφγανιστάν, Ιράκ, Βραζιλία, Τουρκία) που σήμερα ζουν σε ΗΠΑ Καναδά και Ευρώπη. 

Πλαίσιο της συνάντησης η αναγνώριση της ανάγκης για δυνάμωμα της ενότητας και η ανάπτυξη συνθηκών συνεργασίας και διεθνούς συντονισμού των μαζικών αγώνων για πιο αποτελεσματική μάχη εναντίον του ιμπεριαλισμού και της αντίδρασης. Αυτό το πλαίσιο έθεσε και η θεματολογία. Από τη μια ως προς την επίθεση της άρχουσας τάξης σε όλα τα επίπεδα και από την άλλη ως προς την ανάπτυξη αγωνιστικών κινημάτων στον αντίποδά της. 

Την πρώτη μέρα βασικά παρουσιάστηκε η κατάσταση της κάθε χώρας. Τη δεύτερη μέρα στο κεντρικό πάνελ μίλησε το ιδρυτικό στέλεχος της ILPS, ο Φιλιππινέζος δρ. Χοσέ Μαρία Σισόν, ενώ το απόγευμα της Κυριακής πραγματοποιήθηκαν τρία εργαστήρια (workshops) με θέμα την κινητοποίηση ενάντια στο G8, τα «μαθήματα» του νεολαιίστικου ξεσηκωμού  σε Ελλάδα και Γαλλία και την κατάσταση στη Μ. Ανατολή. Κοινή συνισταμένη των ομιλιών και των αναφορών ήταν η εντεινόμενη επίθεση –ιδιαίτερα μετά τις καταρρεύσεις– που εκφράζεται είτε στην εξωτερική πολιτική με τους πολέμους σε Ιράκ και Αφγανιστάν και την απειλή πολέμου στο Ιράν υπό την στρατηγία των ΗΠΑ, τις «λίστες τρομοκρατών» που περιλαμβάνουν οργανώσεις και κινήματα εναντίωσης στα ιμπεριαλιστικά σχέδια κ.λπ., είτε στο εσωτερικό των χωρών με τη θέσπιση νέων αντιτρομοκρατικών νόμων, την περιστολή των δικαιωμάτων μεταναστών και ντόπιων. 

Ειδικά στην Ευρώπη, ο εκφασισμός της κοινωνίας είναι γεγονός, κυρίως ενάντια στη νεολαία. Από τη μια είναι οι κυβερνήσεις που παίρνουν μέτρα χουντικών εμπνεύσεων, όπως το δικαίωμα της αστυνομίας να επεμβαίνει σε συνάθροιση άνω των τριών ατόμων στα πανεπιστήμια και τις γειτονιές της Γαλλίας, αλλά και η παντελής κατάλυση του ασύλου. Στα γαλλικά πανεπιστήμια και οι σεκιουριτάδες  -εκτός από τους αστυνομικούς- διαθέτουν δακρυγόνα και το δικαίωμα να ξυλοφορτώνουν! Για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις για τη δήθεν μη κατάλυση του ασύλου εδώ, με την εισαγωγή σεκιουριτάδων, όπως προτείνουν εναλλακτικά ΠΑΣΟΚ–ΝΔ. Μέχρι και δείγμα DNA πάρθηκε από Γάλλους καταληψίες! Η λίστα τέτοιων πρωτοβουλιών συνεχίζεται με το νόμο περί «ουδετερότητας» των σχολείων στο Βέλγιο, που απαγορεύει την πολιτική δράση στα βελγικά σχολεία, παράλληλα με την αστυνόμευσή τους. Απ’ την άλλη πλευρά είναι η συντηρητική στροφή των κοινωνιών, με άνοδο του Λεπέν (Γαλλία), του Vlaams Block (Βέλγιο), των νεοναζί (Γερμανία) και αύξηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.

 Όλα αυτά τα μέτρα δεν είναι τυχαίο που πρώτα χτυπούν τη νεολαία, η οποία επίσης υφίσταται τη μεγαλύτερη ανεργία, κοινωνικούς αποκλεισμούς, περιστολή εργασιακών και πολιτικών δικαιωμάτων, και η οποία βέβαια έχει αναδειχθεί σε σημαντική κοινωνική δύναμη. Αυτό έδειξε πρώτη η Γαλλία με τη νίκη κατά του CPE και οι αντιστάσεις σε Βέλγιο και Γερμανία κατά της ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων (μέσω της επιβολής διδάκτρων), με χιλιάδες διαδηλωτές στις χώρες αυτές. Ειδικά στο Βέλγιο, πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις 10.000 ατόμων κατά της μαγνητικής κάρτας τύπου Μπιγκ Μπράδερ, που θα επέτρεπε τον εντοπισμό οποιουδήποτε μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα.

 Φυσικά συζητήθηκε το φοιτητικό ξέσπασμα στην Ελλάδα, για το οποίο εκδηλώθηκε μεγάλο ενδιαφέρον σχετικά με τις επιδιώξεις της κυβέρνησης και τον τρόπο οργάνωσης των κινητοποιήσεων, την ανάπτυξη πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών και το ρόλο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς σ’ αυτό.

 Γενικά στη συνάντηση τέθηκε ως στόχος η σύνταξη συμπερασματικών κειμένων από τα τρία εργαστήρια μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες και η πραγματοποίηση νέας συνάντησης μέσα στα επόμενα τρία χρόνια. Ως επόμενο κινηματικό ραντεβού μπήκε η εναντίωση στη συνάντηση G8 στο Χάϊλιγκενταμ της Γερμανίας στις 6–8 Ιουνίου, ενώ από την πλευρά της Γαλλίας τέθηκε θέμα αλληλεγγύης και υποστήριξης της Γαλλίδας συνδικαλίστριας Naima Boubakri, η οποία αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο της Ναντ, εξαιτίας της ενεργού συμμετοχής της στις κινητοποιήσεις κατά του CPE.

 

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύθηκε στη Κόκκινη Σφήνα 3/07


* μέλους της συσπείρωσης νεολαίων του ΕΚΚΕ